یک بیت شعر برای "هر چی بکاری همونو بر میداری "

دهقان سال‌خورده، چه خوش گفت با پسر

کای نورِ چشمِ من! به‌جز از کِشته، نَدرَوی

از مکافات عمل غافل مشو

گندم از گندم بروید جو ز جو

از مکافات عمل غافل مشو گندم از گندم بروید جو زجو سعدی گو بشتاب تو بکجا میدوی بذری که پاشی همان بدروی خودم مهرآشیان

هر چه بکاری تو، همان بدروی.

هر چه را که تو بکاری، همان را برداشت خواهی کرد. اگر نیکی بکاری ، نیکی برداشت می کنی و بر عکس.

گندم از گندم بروید ، جو زجو

هر چه بکاری تو، همان بدروی.

هر چه را که تو بکاری، همان را برداشت خواهی کرد. اگر نیکی بکاری ، نیکی برداشت می کنی و بر عکس.

گندم از گندم بروید ، جو ز جو

هر چه کنی کشت همان بدروی 

کار بد و نیک چو کوه صداست  

که مرد ارچه بر ساحل است، ای رفیق

نیاساید و دوستانش غریق

من از بینوایی نیم روی زرد

غم بینوایان رخم زرد کرد

نخواهد که بیند خردمند، ریش

نه بر عضو مردم، نه بر عضو خویش

یکی اول از تندرستان منم

که ریشی ببینم بلرزد تنم

منغص بود عیش آن تندرست

که باشد به پهلوی بیمار سست

چو بینم که درویش مسکین نخورد

به کام اندرم لقمه زهر است و درد

یکی را به زندان درش دوستان

کجا ماندش عیش در بوستان؟

مردان خدا پرده پندار دریدند  

یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند

هر دست که دادند از آن دست گرفتند

هر نکته که گفتند ' همان نکته  شنیدند

هر چه کِشتی به ید حور و غلمان روح در بَرّ و البِحار ِ وجودت همان نمایی به داس ِ دل مکتوم خود درو، در لیل و النهار شعورت

هرکه بامش بیش برفش بیشتر

دو بیت از حقیر   تقدیم به عزیزان ادب دوست:

اگر گُل کاشتند از حُسن ،  خوبان

  دِرو   هرگز     بجز   احسان  نکردند

 تو هم   دل  را  بکار اینجاکه سودی

به غیر از این    کشاورزان   نکردند

این جهان کوهست و فعل ما ندا

سوی ما آید نداها را صدا»

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت هرکسی آن دِرَوَد عاقبت کار که کِشت

آیه:

1.ان احسنتم احسنتم لانفسکم وان اساتم فلها

2. کل نفس بما کسبت رهینه

3. کل امرئ  بما کسب رهین

4. ولاتزر وازرة وزر اخری

5. وان لیس للانسان الاماسعی و ان سعیه سوف یری

درخت وبرگ برآید ز خاک این گوید

خواجه هرچه کاری و تورا همان بروید

ما در ترکی ضرب المثلی داریم که می گوید: 
هر نه تؤکْسَن آشووا اوْ گَلَرْ قاشِّقووا
ترجمه:

 هر چه در آشَت بریزی (در وقت خوردن) همان  به قاشقت خواهد آمد. 
شعر: 
هر چه را در آش ریزی بی گمان
چون خوری در قاشقت آید همان
شعر از (علی باقری) 

هيچ گندم، كاری و جو بر دهد؟
ديده‌ای اسبی كه كره‌خر دهد؟