احمد. ع. معینی

این دو همره‌، همدگر  را راهزن  گمره آن جان کو فرو  ناید ز  تن

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو

خنک آن قمار بازی که بباخت آن چه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

کشت ماراملخان خورده وماساده دلان دل به اندام پر ازکاه مترسک بستیم

نیک برنج اندرم ازخویشتن گم شده تدبیروخطاکرده ظن