همه‌ی پاسخ‌ها

درود بر شما آثار صنادید، آثار بزرگان و نوابغ، آثار کهن و باستان، کتب و دانش پیشینیان. فس فرنگی، آداب و افکار غربی زنخ زنی، یاوه گویی و یا همان زر ردن و چانه زنی بی مورد. مامولم، وقتی منتظر نامه یا چیزی هستیم که آرزوی آنرا داریم، میرسد، گفته میشه مامولم رسید، از ریشه امل، به معنی دلخواسته و آرزو شده. تفیدند، گرم گرفتند، خوش بودند بتکادو، به تکاپو و تلاش.

سلام گزینه دوم داره ماجرای معراج پیامبر را به تصویر می‌کشد.

انگلستان (England) تنها یکی از چهار کشور تشکیل ‌دهنده بریتانیا است. بریتانیا (United Kingdom) شامل چهار کشور از جمله انگلستان، ولز، اسکاتلند و ایرلند شمالی است. به همین دلیل هرچند که انگلیس بخشی از بریتانیا است اما خود بریتانیا یک کشور واحد و وسیع‌ تر است که شامل دیگر مناطق نیز می ‌شود

آثار صنادید=آثار بزرگان فس فرنگی=کلاه فرنگی زنخ زنی=چانه زنی و صحبت زیاد مامولم=مورد انتظارم تفیدند=گرم گرفته و خوش بودند بتکادو=معنی ندیدم براش شاید یعنی دوزاری کسی افتادن

قطار رویاها فیلمی درام بهمین نام محصول۲۰۲۵ ایالات متحده  میباشد

قطار رویاها: train of dreams یا dreams train رویاهای قطاری، رویاهای قطار: train dreams اگه منظورتون رمانی هست که به این اسم منتشر شده و به‌تازگی هم ازش فیلمی ساختن، توضیحاتی که از چت‌بات دستم اومد ا ...

درود در اسپهان  نیز  هریک از دامادهای یک خانواده همدیگر را همریش می‌نامند به‌ویژه در گذشته و امروز کمتر،  اکنون  واژه‌ی باجناق هم  در زبان مردم شنیده می‌شود که درواقع تقلیدی کورکورانه از برنامه‌های رسانه‌ای ساخته‌شده در تهران است. واژه‌هایی مانند همریش و همداماد اصیلتر و پارسی‌ترند و نباید با واژه‌ای ناخودی جایگزین شده و فراموش گردند. 

سفری هزار مایلی با یک قدم آغاز می‌شود. اهمیت شروع کردن و آغاز مسیر رو بیان میکنه و میگه که بزرگترین کارها هم با یک قدم ساده شروع شدن. ضرب‌المثل معادلش در فارسی رو نمیدونم

اگر تو را مجالی بود و مرا حالی… از نظر فارسی کاملاً طبیعیه. توی نثر و شعر کلاسیک حذف فعل خیلی رایجه، مخصوصاً وقتی دو بخش جمله هم‌ساخت باشن. این حذف، حالت تعلیق و لطافت میده، نه ابهام. نمونه‌هاش هم زیاده؛ مثل سعدی: اگر دلی داری و درد عاشقی … که فعل رو نمیاره چون از سیاق جمله معلومه.

در این بیت، ضمیر این دقیقاً به خداوند جان و خرد برمی‌گردد. یعنی شاعر می‌گوید: به نام خداوندی که جان و خرد از اوست و از این (خداوند) بالاتر، اندیشهٔ انسان نمی‌تواند عبور کند. این برداشت هم در شرح‌های معتبر شاهنامه مثل تصحیح دکتر خالقی‌مطلق و هم در فرهنگ اساطیر و ادبیات ایران تأیید شده؛ آن‌ها هم این را اشاره به ذات خداوند دانسته‌اند، نه چیز دیگر.