نکشیدیم شرابی به رخ تازه صبح سینه ای چاک نکردیم به اندازه صبح

شاعر داره به این نکته اشاره می‌کنه که شاید همه‌چیز به ظاهر خوب به نظر برسه، ولی هنوز مشکلات و دغدغه‌های جدی‌تری وجود داره که باید بهش توجه کرد. به عبارت دیگه، صبح تازه نماد شروع جدیدی هست، اما واقعیت‌های عمیق‌تر هنوز سرجاشون هستن.

شاعر در این بیت به توصیف زیبایی رنگ قرمز شفق و طلوع خورشید در صبح گاهان پرداخته است.

در مصرع اول اشاره به این دارد که، 

تا کنون هر بار که شرابی کشیدیم ( یا ساختیم ) هیچ گاه رنگِ آن به زیبایی رنگِ قرمزِ طلوع خورشید نبوده است.

در مصرع دوم،

 آشکار شدنِ  صبحِ سپید را

 از میان تاریکیِ شب،

 تشبیه کرده است به 

به پدیدار شدنِ تن

 پس از باز کردن لباس معشوق. 

منظور شاعر این است که به اندازه صبح  که پرده سیاهی شب را می درد و خود را نمایان میسازد  ما خودمان را عرضه نکرده ایم و ذات خود را به خلق نشان نداده ایم

شراب نماد راستی و بی آلایشی است  

این بیت از صائب تبریزی است و به نوعی به مفهوم گذر زمان و ناپایداری لذت‌های دنیوی اشاره دارد. در این بیت، شاعر می‌گوید که ما نتوانستیم از شراب لذت ببریم و سینه‌ای را به اندازه صبح چاک نکردیم.

صبح در اینجا نمادی از تازگی و شروع دوباره است. شاعر با استفاده از این نماد، به این نکته اشاره می‌کند که لذت‌های شبانه و دنیوی نمی‌توانند جایگزین تازگی و امید صبح شوند. به عبارت دیگر، لذت‌های گذرا و موقتی نمی‌توانند به اندازه امید و تازگی صبح ارزشمند باشند.

احتمالا به مفهوم این که هیچ نماز نخوانم تا صبح و سینه را به اندازه صبح نگشودم. تا به معنویت الهی برسم. 

شراب نوشی به هنگام طلوع آفتاب و ابتدای صبح، یا در اصطلاح -صبوحی نوشیدن- رسمی متداول و دیرآشنا بوده،  

حضرت سعدی:«تا خلوتیان سحر از خواب درآیند

مستان صبوحی به مناجات برآرید»

حضرت حافظ:«تا کی می صبوح و شکرخواب بامداد»

درین بیت هم شاعر می‌گوید به هنگام طلوع صبح نشد که جامی بنوشیم و فرصتی رو مغتنم بدونیم و شاد باشیم و از شوق و شادی جامه و پیرهنی چاک کنیم، نظیر صبح که گویا با دمیدن پیرهن شب را چاک می‌کند، صبح رو فردی تجسم کرده که پیرهنی مشکی بر تنشه و گویا این پیرهن رو پاره می‌کنه و همین عامل سحر شدن و صبحه

مصرع ابتدایی اشاره به سرخی طلوع خورشید در صبح داره و میگه که شرابی به چنین سرخی برای خود نریخته ایم مصرع دوم هم اشاره به وسعت و پهنای این رنگ سرخ داره و میگه که ما هرگز چنین که صبح سینه چاکی میکنه و خون خودش رو سراسر آسمان  پخش میکنه سینه چاک نبوده ایم. در کل این شعر در مدح زیبایی طلوع و طبیعت سروده شده.