٢
پاسخ
از دهانت نطق فهمت را برد گوش چون ریگست فهمت را خورد ✏ «مولانا»
١
پاسخ
هر طروقی این فروقی کی شناخت جز دقوقی تا درین دولت بتاخت آن دقوقی داشت خوش دیباجه‌ای عاشق و صاحب کرامت خواجه‌ای منقطع از خلق نه، از بد خوی منفرد از مرد و زن نه، از دوی ✏ «مولانا»
١
پاسخ
نیست جنسیت ز روی شکل و ذات آب جنس خاک آمد در نبات باد جنس آتش آمد در قوام طبع را جنس آمدست آخر مدام جنس ما چون نیست جنس شاه ما مای ما شد بهر مای او فنا چون فنا شد مای ما او ماند فرد پیش پای اسپ او گردم چو گرد ✏ «مولانا»
اندر آن که بود اشجار و ثمار بس مرودی کوهی آنجا بی‌شمار ✏ «مولانا»
در بیت "ناله از باطن برآرد کای خدا / آنچ دادی دادم و ماندم گدا" منظور از "گدا ماندن" چیست؟
٢
پاسخ
گفت پس من نیستم معشوق تو من به بلغار و مرادت در قتو پس نیم کلی مطلوب تو من جزو مقصودم ترا اندر زمن خانهٔ معشوقه‌ام، معشوق نی عشق بر نقدست، بر صندوق نی هست معشوق آنک او یکتو بود مبتدا و منتهاات او بود چون بیابی‌اش نمانی منتظر هم هویدا او بوَد هم نیز سِرّ ✏ «مولانا»
٢
پاسخ
در بیت "ماییم و می و مُطْرِب و این کنجِ خراب / جان و دل و جام و جامه پُر دُردِ شراب" بنظر شما شاعر چه نوع زندگی را توصیف می‌کند؟
در بیت "سعدیا چون دولت و فرماندهی / می‌نماند، تنگدستی خوشتر است" چرا سعدی تنگدستی را بهتر از فرماندهی می‌داند؟
هم بتقلیب تو تا ذات الیمین تا سوی ذات الشمال ای رب دین دوستان لطف کنید معنی این بیت رو توضیح بدید سپاس
در بیت "دلِ عالمی بِسوزی چُو عِذار بَرفُروزی / تو از این چه سود داری، که نمی‌کنی مدارا؟" شاعر از معشوق چه انتظاری دارد؟