در اصطلاح فقهی حد تبعیت به طبع به چه معناست ؟

در اصطلاح فقهی، "حد تبعیت به طبع" به این معناست که چیزی به گونه‌ای با چیز دیگر همراه و وابسته است که بدون آن معنا و اثری ندارد و وجودش تابع و فرع آن چیز اصلی است.

به عبارت دیگر، وقتی گفته می‌شود چیزی "به طبع تابع" چیز دیگر است، منظور این است که آن چیز در احکام و آثار، تابع چیز اصلی است، نه اینکه مستقلاً حکمی داشته باشد.

مثال ساده: اگر مالکیت خانه‌ای را به کسی بدهند، چیزهایی که عرفاً جزء خانه محسوب می‌شوند (مثل در، پنجره، یا حیاط متصل)، به طبع داخل در آن معامله‌اند و نیازی به ذکر جداگانه نیست.