چون ذره‌ها اندر هوا خورشید ایشان را قبا

سلام.

مولانا با توصیه به «جزو بی دلان شدن» در ابیات قبلی، حال اونها رو توصیف میکنه. یکی این که اینهامانند ذره در هوا هستند. ذره نماد کوچکی (عالم صغیر) وجود عارفان هستش در برابر خورشید وجود و حقیقت معشوق (عالم کبیر). علاوه بر این،  این ذره سرگشته هم هستش در هوای یار و رسیدن به معشوق. ضمنا، میل به پیوستن به عالم کبیر رو داره (رسیدن به خدا.)  خورشید و نور وجود معشوق تمام وجودشون رو گرفته (تمثیل قبا هم برای همینه ، چون کل بدن رو می پوشونه.)  (البته میتونه به معنی  ناشناخته بودنشان هم باشه، چون اینها ذره هایی هستند که در نور بالای خورشید حقیقت  که همه وجودشون رو پر کرده، غرق شدند و اصلا پیدا نیستند، و انگار اصلا نیستند و شما اگه اینها رو ببینی، یه ذره نور میبینی. علاوه بر این، بالعکس هم  می تونه باشه. ذرّه، به جهت کوچک بودن، اصلا دیده نمیشه؛ وقتی خورشید به اینها می تابه، در نور خورشید، پیدا و دیده میشن به طوری که انگار وجودشون به وجود خورشید وابسته هستش. و این بیدلان هم چون تمام وجودشون رو حقیقت و نور معشوق پر کرده، موجود هستند و پیدا هستند.)