در خار لیکن همچو گل در حبس ولیکن همچو مل

در خار لیکن همچو گل در حبس ولیکن همچو مل

در آب و گِل لیکن چو دل در شب ولیکن چو سحر

.

در بلا و سختی هستم ولی مثل گل راضی و شکوفام.

در حبس و زندان شهواتم ولی  آزادم مثل شراب

خوبی و بدی وجودم مثل گِل با هم مخلوطه . (خاک نماد تیرگی و صفات رذیله ، آب نماد روشنایی و صفات حسنه) ولی با وجود اینهمه تیرگی ، صفای دل رو هنوز حفظ کردم.

در ظلمات شب تیره هستم (این دنیا  ظلماته) ولی با وجود اختیار آزادی که دارم مثل سحر  روشنم . کسی که بتونه توی تیرگی دنیا با اینهمه مکر و فریب ، تخم عشق و محبت بکاره هنر کرده.

کلا انسان در تضاده که رشد میکنه و به بلوغ معنوی میرسه.  فرض کن دنیا بهشت بود . اینهمه خوبی و انسانیت چ کمک کردن به همدیگه و به حیوونا معنی نداشت . ولی حالا که دنیا پر از دوز و کلک و تقلب و نیرنگ‌بازیه انسانیت ارزش پیدا میکنه.