منظور از بوی یار در این بیت سعدی چیه ؟

به بوی یار یعنی به آرزوی یار

در این بیت، سعدی عشق را به بیماری تشبیه می کند که تنها با بوی یار می توان آن را درمان کرد. بوی یار در اینجا نماد حضور و نزدیکی یار است. هنگامی که یار در کنار ما باشد، عشق در ما زنده می شود و احساس شادی و نشاط می کنیم. اما اگر یار از ما دور باشد، عشق در ما خاموش می شود و دچار غم و اندوه می شویم.

سعدی در بیت دوم نیز به همین موضوع اشاره می کند. او می گوید که اگر قرار باشد جان بدهم، تنها به نام دوست می دهم. نام دوست در اینجا نماد یاد و خاطره یار است. حتی اگر یار در کنار ما نباشد، می توانیم با یادآوری او، عشق او را در قلب خود زنده نگه داریم.

بنابراین، منظور از بوی یار در این بیت، حضور و نزدیکی یار است. این حضور می تواند واقعی باشد یا ذهنی. هنگامی که یار در کنار ما باشد، عشق در ما زنده می شود و احساس شادی و نشاط می کنیم. اما اگر یار از ما دور باشد، عشق در ما خاموش می شود و دچار غم و اندوه می شویم.

در اینجا به  پیغام  یار یا حدیث و سخنی که درباره  یار   رود

در این بیت، سعدی از زبان عاشقی سخن می‌گوید که در فراق یار خود به سر می‌برد. این عاشق، درد عشق را به رنجور شدن تشبیه می‌کند و می‌گوید که تنها راه بهبودی او، بوی یار است. بوی یار در اینجا نمادی از حضور یار، عشق و محبت اوست. حضور یار یا یاد او، برای عاشقی که در فراق است، مانند یک درمان است که درد او را التیام می‌بخشد.