شعر سنتی با شعر نو چه فرقی دارد ؟

شعر سنتی و شعر نو دو گونه اصلی شعر فارسی هستند که از نظر قالب، وزن، قافیه، محتوا و زبان با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند.

از نظر قالب، شعر سنتی به قالب‌های مختلفی تقسیم می‌شود که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به مثنوی، غزل، قصیده، قطعه، رباعیات، دوبیتی، مستزاد، ترجیع‌بند و ترکیب‌بند اشاره کرد. این قالب‌ها دارای قواعد و مقرراتی هستند که شاعر باید آنها را رعایت کند. به عنوان مثال، در مثنوی تعداد ابیات آن باید زوج باشد و در هر بیت دو مصراع هجایی وجود داشته باشد. همچنین، قافیه در مثنوی باید در هر دو مصراع یکسان باشد.

شعر نو، برخلاف شعر سنتی، قالب‌های مشخصی ندارد و شاعر آزادی بیشتری در انتخاب قالب دارد. از جمله انواع شعر نو می‌توان به شعر نیمایی، شعر سپید، شعر موج نو و شعر حجم اشاره کرد.

از نظر وزن، شعر سنتی بر اساس عروض وزن‌بندی می‌شود. عروض مجموعه‌ای از قوانین است که به شاعر کمک می‌کند تا وزن یک شعر را تعیین کند. شعر نو نیز می‌تواند بر اساس عروض وزن‌بندی شود، اما شاعر می‌تواند از وزن‌های جدید و ابتکاری نیز استفاده کند.

از نظر قافیه، شعر سنتی معمولاً دارای قافیه‌های منظم و تکراری است. به عنوان مثال، در غزل، قافیه در هر بیت باید تکرار شود و در هر دو مصراع یکسان باشد. شعر نو نیز می‌تواند دارای قافیه باشد، اما شاعر می‌تواند از قافیه‌های غیرمنظم و غیرتکرار نیز استفاده کند.

از نظر محتوا، شعر سنتی معمولاً موضوعاتی چون عشق، عرفان، اخلاق، مدح، هجو و ... را دربرمی‌گیرد. شعر نو نیز می‌تواند موضوعاتی مشابه با شعر سنتی را دربرمی‌گیرد، اما شاعر می‌تواند موضوعات جدید و نوآورانه‌ای را نیز به شعر وارد کند.

از نظر زبان، زبان شعر سنتی معمولاً زبانی رسمی و ادبی است. شاعر در شعر سنتی از واژه‌ها و اصطلاحات ادبی و کهن استفاده می‌کند. زبان شعر نو نیز می‌تواند رسمی یا محاوره‌ای باشد. شاعر در شعر نو می‌تواند از واژه‌ها و اصطلاحات جدید و نوآورانه نیز استفاده کند.

در مجموع، شعر سنتی و شعر نو دو گونه متفاوت از شعر فارسی هستند که هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند. شعر سنتی ریشه در سنت‌های ادبی گذشته دارد و از قالب‌ها، وزن‌ها، قافیه‌ها و محتوای مشخصی پیروی می‌کند. شعر نو، برخلاف شعر سنتی، قالب‌های مشخصی ندارد و شاعر آزادی بیشتری در انتخاب قالب، وزن، قافیه و محتوا دارد.