اختلال "ADHD" مخفف چیه ؟

ADHD یعنی "اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی". به زبان ساده، یعنی کسی که این اختلال رو داره، ممکنه توی تمرکز کردن مشکل داشته باشه، خیلی پرتحرک باشه یا نتونه احساساتش رو خوب کنترل کنه. این موضوع می‌تونه توی مدرسه یا کار و حتی توی روابطشون با بقیه تأثیر بذاره. خلاصه اینکه یه جورایی زندگی رو براشون سخت‌تر می‌کنه.

طیف وسیعی از رفتارهای مرتبط با ADHD وجود دارد. برخی از شایع ترین علائم عبارتند از:

• مشکل در تمرکز یا تمرکز روی کارها
• فراموشی در مورد وظایف خاص
• حواس پرتی
• بیش از حد صحبت کردن
• قطع کردن حرف دیگران هنگام انجام کاری
• اشتباهات مکرر یا از دست دادن جزئیات در حین مطالعه یا کار
• از دست دادن مکرر اقلام
• مشکل در سازماندهی کارهای روزانه 

سه نوع ADHD در روانشناسی وجود دارد:

از بین انواع بیش فعالی در کودکان پیش دبستانی که معمولاً والدین آنها به کلینیک‌های روان‌شناختی و روان‌پزشکی مراجعه می‌کنند،  این گونه رایج‌تر است. کودکان مبتلا به نوع بیش‌فعال_تکانشگر مشکلی در حفظ توجه ندارند، ولی نشانه‌های بیش فعالی و تکانشگری را نشان می‌دهند و بیش فعالی رفتاری در آن‌ها به وضوح دیده می‌شود. این گروه به طور مشخص فعالیت بالایی دارند و زمانی مطرح می‌شود که نشانه‌های بیش فعالی تکانشگری در شش ماه گذشته بیشتر از نشانه‌های نبود توجه دیده شده باشند.

در واقع می‌توان گفت این اختلال تنها بیش فعالیتی یا فزون کنشی و رفتارهایی است، که انگیزه آنی دارند و بدون فکر قبلی انجام داده می‌شوند. از نشانه‌های آن می‌توان علائم زیر را ذکر کرد:

• کودک همیشه بی‌قرار است و دست و پایش را تکان می‌دهد. نمی‌تواند یک جا بی‌حرکت بماند. مدام پیچ و تاب می‌خورد و از میز و صندلی بالا و پایین می‌رود.
• تنظیم مهارت‌های حرکتی برایش دشوار است.
• محل نشستن یا صندلی را مدام ترک می‌کند.
• انرژی زیادی دارد و زیاد فعالیت می‌کند، به اصطلاح می‌گویند از دیوار راست بالا می‌رود.
• نمی‌تواند بی سر و صدا باشد و همیشه کارها و بازی‌هایش پرسر و صدا و پرهیاهو است.
• مدام در حال حرکت به نظر می‌رسد (سر گردانند).
• به ‌سادگی هیجان‌زده و برانگیخته می‌شود و به سختی آرام می‌گیرد.
• یک‌ریز حرف می‌زند، در حالی که به سختی می‌توانید حرف‌هایش را بفهمید.
• تحمل انتظار ندارد و نوبت را رعایت نمی‌تواند.
• تخریب‌گر است و از این کار لذت می برد.
• بدون فکر و بدون توجه به عواقب، کارش را انجام می‌دهد.
• رفتار و واکنش‌های ناگهانی، بدون فکر و احساسی دارد.
• به سختی خودش را کنترل می‌کند و نمی‌تواند مانع رفتارها و کارهایش شود.
• قبل از تمام شدن سؤال و بدون فکر جواب سوال را می‌دهد. میان حرف یا کار دیگران می‌پرد و بی‌نوبت حرف می‌زند. همچنین بدون توجه به عواقب آن حرفی را به زبان می‌آورد.
• قبل از اینکه کامل برایش توضیح بدهند، شروع به انجام کارها می‌کند.
• خطر می‌کند بدون اینکه به پیامدهایش فکر کند و به همین دلیل ممکن است دچار حوادث زیادی شود.
• اهل کار گروهی و همکاری با دیگران نیست.
• به راحتی آشفته و خشمگین می‌شود و مدیریت احساسات برایش دشوار است.
• تحمل سرخوردگی و شکست را ندارد.

از بین انواع بیش فعالی نوع کمتر عادی آن این است، که فرد مبتلا دچار مشکل تمرکز پیدا کردن شود، اما کارهای پیش‌بینی نشده را انجام نمی‌دهد. در واقع کودکان با اختلال بی توجهی، برخلاف گروه قبلی فعالیت زیادی ندارند و مشکل اصلی آنها عدم توجه و تمرکز است. این کودکان کلاس و یا سایر فعالیت‌ها را به هم نمی‌زنند، در عوض توانایی نگه داشتن تمرکز خود بر روی تکالیف درسی و یا اجرای قوانین روتین خانه و خانواده را ندارند. به همین دلیل هم معمولاً به علائم آنها توجهی نشده و به سادگی این اختلال در آن‌ها شناسایی نمی‌شود. به بیانی دیگر می‌توان گفت این افراد حضور فیزیکی دارند، اما فکر و حواسشان جای دیگری است و معمولاً به اسم نابغه‌های کودن شناخته می شوند.

عادی‌ترین و شایع‌ترین نوع از انواع بیش فعالی در کودکان، نوع ترکیبی آن بوده و به کودکانی اطلاق می‌شود که رفتارهای ترکیبی از هر سه علامت ذکر شده از اختلال بیش فعالی را با هم بروز می‌دهند. این کودکان پرتحرک و پر جنب و جوش بوده و همزمان با این علائم مشکل توجه و تمرکز نیز دارند. علائم این گروه از اختلال بیش فعالی به شکل دشواری در تمرکز، دشواری در کنترل رفتارهای ناگهانی و بیش از حد فعال بودن جلوه‌گر می‌شود.

راه های درمانی در مرکز درمان بیش فعالی

دریافت درمان مناسب می تواند به شما در مدیریت علائم ADHD کمک کند تا احساس بهتری داشته باشید.

استفاده از دارو اغلب بخش مهمی از درمان برای افراد مبتلا به ADHD است. با این حال، تصمیم گیری می تواند دشوار باشد. برای گرفتن بهترین تصمیم، شما و درمانگر با هم کار خواهید کرد تا تصمیم بگیرید که آیا دارو گزینه خوبی است یا خیر. همچنین تعیین خواهید کرد که چه نوع دارویی ممکن است بهترین باشد. دو نوع اصلی از داروهای ADHD محرک و غیر محرک هستند.

محرک‌های سیستم عصبی مرکزی (CNS) رایج‌ترین دسته از داروهای ADHD هستند. این داروها با افزایش مقدار مواد شیمیایی مغز به نام دوپامین و نوراپی نفرین عمل می کنند. در افراد مبتلا به ADHD، این نوع محرک ها اثر آرام بخش متناقضی ایجاد می کنند. این منجر به کاهش بیش فعالی و بهبود دامنه توجه در بسیاری از افراد می شود. این اثر تمرکز شما را بهبود می بخشد و به شما کمک می کند بهتر تمرکز کنید.

محرک های رایج CNS که برای درمان ADHD استفاده می شوند عبارتند از:

• محرک های مبتنی بر آمفتامین
• دکسترومفتامین (دزوکسین)
• دکس متیل فنیدات (فوکالین)

متیل فنیدات (کنسرتا، دیترانا، متادیت، ریتالین)

(روانپزشک خوب)

پزشک شما ممکن است داروهای غیرمحرک را در نظر بگیرد، زمانی که محرک ها برای ADHD شما موثر نبوده اند، یا باعث ایجاد عوارض جانبی می شوند که کنترل آنها سخت است. برخی از داروهای غیر محرک با افزایش سطح نوراپی نفرین در مغز شما کار می کنند. تصور می شود نوراپی نفرین به توجه و حافظه کمک می کند. این دارو ها عبارتند از:

اتوموکستین
داروهای ضد افسردگی مانند نورتریپتیلین
سایر داروهای غیر محرک نیز می توانند به ADHD کمک کنند. به طور کامل مشخص نیست که این داروها چگونه به ADHD کمک می کنند، اما شواهدی وجود دارد که به برخی از مواد شیمیایی کمک می کنند در بخشی از مغز که با توجه و حافظه مرتبط است، بهتر عمل کنند.

انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد که می تواند راهی برای مدیریت بهتر علائم ADHD برای شما فراهم کند.

به عنوان مثال، روان درمانی می تواند در وادار کردن شما به باز کردن احساسات خود در مواجهه با ADHD مفید باشد. ADHD همچنین ممکن است باعث شود که شما با همسالان و افراد معتبر مشکل داشته باشید. روان درمانی می تواند به شما در مدیریت بهتر این روابط کمک کند.

در روان درمانی، ممکن است بتوانید الگوهای رفتاری خود را کشف کنید و یاد بگیرید که چگونه در آینده انتخاب های سالم تری داشته باشید.

هدف از رفتار درمانی این است که به افراد بیاموزد چگونه رفتارهای خود را کنترل کنند و سپس آن رفتارها را به طور مناسب تغییر دهند. شما استراتژی هایی برای نحوه رفتار خود در پاسخ به موقعیت های خاص ایجاد خواهید کرد. این استراتژی ها اغلب شامل نوعی بازخورد مستقیم برای کمک به یادگیری رفتارهای مناسب است. به عنوان مثال، یک سیستم پاداش نشانه می تواند برای حمایت از رفتارهای مثبت ابداع شود. (مرکز بازی درمانی)

درمان شناختی رفتاری (CBT) یک شکل کوتاه مدت و متمرکز بر هدف از روان درمانی است که هدف آن تغییر الگوهای منفی تفکر و جایگزینی آنها با چارچوبی جدید از احساس شما نسبت به خود و علائم ADHD است. (مرکز درمان بیش فعالی)

 مهارت های فرزندپروری

اگر کودک شما تشخیص ADHD دارد، آموزش مهارت های والدین می تواند ابزارها و تکنیک هایی برای درک و مدیریت رفتارهای او در اختیار شما قرار دهد. برخی از تکنیک ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

جوایز فوری سعی کنید از یک سیستم امتیازی یا سایر ابزارهای پاداش فوری برای رفتار یا کار خوب استفاده کنید.

تایم اوت ها زمانی که فرزندتان خیلی سرکش یا از کنترل خارج می شود، از تایم اوت استفاده کنید. برای برخی از کودکان، بیرون کشیدن از یک موقعیت استرس زا یا بیش از حد تحریک کننده می تواند به آنها کمک کند که یاد بگیرند دفعه بعد که موقعیت مشابهی پیش آمد چگونه واکنش مناسب تری نشان دهند.

با هم بودن، هر هفته زمانی را برای به اشتراک گذاشتن یک فعالیت لذت بخش یا آرامش بخش با هم پیدا کنید. در این مدت زمانی که با هم هستید، می توانید به دنبال فرصت هایی باشید تا به کارهایی که فرزندتان به خوبی انجام می دهد اشاره کنید و نقاط قوت و توانایی های او را تحسین کنید.

 موقعیت‌ها را به گونه‌ای ساختار دهید که به فرزندتان اجازه دهد موفقیت پیدا کند. به عنوان مثال، ممکن است به آنها اجازه دهید تنها یک یا دو همبازی در یک زمان داشته باشند تا بیش از حد تحریک نشوند.

از روش هایی مانند مدیتیشن، تکنیک های تمدد اعصاب و ورزش برای کمک به مدیریت استرس استفاده کنید.

گروه‌های پشتیبانی و حمایتی می‌توانند برای کمک به افراد در ارتباط با دیگرانی که ممکن است تجربیات و نگرانی‌های مشابهی را به اشتراک بگذارند، عالی باشند. گروه‌های پشتیبانی معمولاً به طور مرتب ملاقات می‌کنند تا به ایجاد روابط و شبکه‌های پشتیبانی اجازه دهند. دانستن اینکه در مواجهه با ADHD تنها نیستید می تواند تسکین بزرگی باشد.

مخفف این کلمه هست: Attention deficit hyperactivity disorder

سلام دوست عزیز  ، مخفف بیش فعالی میشه فکر کنم 

attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) is one of the most common neurodevelopmental disorders of childhood disorder.

بیش‌فعالی (به صورت مخفف: ADHD) یک اختلال عصبی رشدی که برای کودکان تشخیص داده می‌شود و با مقادیر بیش از حد بی‌توجهی، بی‌احتیاطی، بیش‌فعالی و تکانشگری که فراگیر، مخرب و در غیر این صورت برای سن نامناسب هستند مشخص می‌شود.

اختلال کم توجهی / بیش فعالی بزرگسالان ( ADHD ) شرایط ذهنی است که در آن حفظ توجه بسیار مشکل بوده و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی از فرد سر میزند.

علائم این اختلال در بزرگسالان ممکن است با مشکلات مختلفی همچون روابط بی ثبات، کار ضعیف و یا عملکرد نامناسب در مدرسه و عزت نفس پایین همراه باشد. اختلال ADHD همیشه از دوران کودکی آغاز می شود، اما در برخی از موارد ممکن است تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشود.

اختلال کم توجهی / بیش فعالی یا ADHD چیست؟

زمانی که صحبت از بیش فعالی می شود بیشتر افراد فکر می کنند که این مورد محدود به دوران کودکی است در حالیکه اصلا اینگونه نیست. بیش فعالی و کم توجهی در بزرگسالان نیز دیده می شود اما نشانه های آن ریشه در کودکی فرد دارد. برای بیشتر افراد، اختلال ADHD بزرگسالان مشکلات بسیار بزرگی ایجاد می کند که می توان آنها را با درمان های مختلف بهبود بخشید. درمان ADHD بزرگسالان با کودکان یکسان است و شامل داروهای محرک یا سایر داروها، مشاوره روانی (روان درمانی) و درمان برای شرایط سلامت روان است که همراه با این اختلال رخ می دهد.

Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder

اختلال کاستی توجه/بیش فعالی     

Attention - deficit/hyperactivity disorder

Attention-deficit/hyperactivity disorder