شعر زیررا معنا کنید .

خواجه سیم پاش =حاکم کریم و سخی و بخشنده و کسی که همیشه درحال بخشیدن و بذل کردن به مستمندان ونیازمندان است ‌.

درحال بریزو بپاش و بخشیدن به نیازمندان است . 

در همین معنی:در این شعر سعدی  بر همین تضاد و استعاره همراه با کنایه تاکید دارد.

 ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست / با ما مگو به جز سخن دلنشان دوست
حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بُوَد / یا از دهان آن که شنید از دهان دوست
 

ای یار آشنا ، عَلَم کاروان کجاست ؟ / تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست
 گر زر فدای دوست کنند اهل روزگار / ما سر فدای پای رسالت رسان دوست
 

 دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت / دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست
 رنجور عشق دوست چنانم ، که هر که دید / رحمت کند ، مگر دل نامهربان دوست
 

ا گر دوست بنده را بکُشد یا بپرورد / تسلیم از آنِ بنده و فرمان از آنِ دوست
گر آستین دوست بیفتد به دست من / چندانکه زنده ام ، سر من و آستان دوست
 

 بی حسرت از جهان نرود هیچ کس به در / الّا شهید عشق به تیر از کمان دوست
 بعد از تو هیچ در دل سعدی گذر نکرد / وآن کیست در جهان که بگیرد مکان دوست

این بیت دارای لحنی شوریده، عارفانه و جسورانه است که شبیه به سخنان حلاج، بایزید بسطامی و برخی دیگر از عرفای سرکشدر تاریخ تصوف به نظر می‌رسد. درک این بیت بدون در نظر گرفتن زمینه‌ی عرفانی آن ممکن است به سوءبرداشت منجر شود.

1️⃣ “ما کافر کفر ایم و خدا کافر ماست”

• اگر «کفر» را به معنای پوشاندن حقیقت بگیریم، این جمله می‌تواند نشان‌دهنده‌ی حجاب میان انسان و خدا باشد؛ یعنی ما در غفلت به سر می‌بریم، همان‌طور که خداوند نیز خودش را از ما پنهان کرده است.

• اما اگر «کفر» را در معنای رایجش یعنی انکار و طغیان در نظر بگیریم، این جمله اشاره به نوعی وحدت وجودی و نفی دوگانگی دارد، یعنی خداوند و انسان در بازی هستی، نقش‌هایی متقابل دارند.

2️⃣ “ما بنده‌ی او نیستیم، او بنده‌ی ماست”

• این عبارت در نگاه نخست ساختارشکنانه و مخالف برداشت‌های معمول دینی به نظر می‌رسد. اما در عرفان، چنین جملاتی بیانگر اتحاد عاشق و معشوق است.

• در برخی مکاتب عرفانی، گفته می‌شود که خدا بدون تجلی در مخلوقات، شناخته نمی‌شود؛ پس در این معنا، خداوند به نوعی به انسان نیاز دارد تا خودش را در او به ظهور برساند.

این بیت در چارچوب اندیشه‌ی وحدت وجود و عشق الهی معنا پیدا می‌کند. شاعران و عارفانی مانند مولانا، ابن عربی، حلاج، بایزید بسطامی و عین‌القضات همدانی گاهی از چنین تعابیری استفاده کرده‌اند تا نشان دهند که خدا و انسان در تجربه‌ی عشق و معرفت به یکدیگر گره خورده‌اند.

📌 توجه:

چنین ابیاتی اغلب رمزآلود و دارای تفاسیر چندگانه هستند و نباید آن‌ها را صرفاً از منظر شریعت یا عقل متعارف بررسی کرد.