هین ز همراهان و منزل یاد کن / پس بدانک هر دمی ما می‌رویم

غزل «ما ز بالاییم و بالا می رویم» (غزل ۱۶۷۴ دیوان شمس) در شمار والاترین غزل های حضرت مولاناست که حاوی طوفان زندگی و مستی انسان است. در این غزل ارکان عرفان نظری وعملی به تصویر درآمده است. جهان هستی با ماهیت خدایی، به سوی حق تعالی صعود می کند. زندگی در ناسوت، عالم مستی است و آدمی پس از مرگ، به زندگی جاودان می رسد. این غزل با موسیقی عمودی و افقی، این سیر را می نمایاند.

و اما بیت مورد سؤال شما: 🔻

با پیمودن منازل سلوک الی الله تعالی، هر لحظه در حال تحول و تعالی به سوی حضرت محبوبیم.

با طی کردن منازل سلوک (به گفته فریدالدین عطار نیشابوری در «منطق الطیر»؛ هفت منزل و یا به قول خواجه عبدالله انصاری در «صد میدان» و «منازل السایرین»؛ صد منزل) الی الله تعالی یکی پس از دیگری، هر لحظه در حال صیرورت و تحول و تعالی به سوی حضرت محبوبیم.

باز نشر از سایت: 👇

https://iranianstudies.org/fa/1401/09/01/هرمنیوتیک-غزلما-ز-بالاییم-و-بالا-می-رو/