بهترین ترجمه برای این متن تخصصی در حوزه علوم اجتماعی است؟
That's why the second part is necessary: passing
inclusionary zoning mandates. Inclusionary zoning isn't just the passive absence of exclusionary ordinances but the proactive, insistent opposite of them. While exclusionary zoning makes it illegal to develop affordable housing, inclusionary zoning makes it illegal not to. That's the stronger version anyway, mandating that new developments set aside a percentage of their units for low-income families. The weaker version is voluntary, providing developers with incentives if they include affordable housing in their blueprints, usually in the form of tax relief or a "density bonus" that allows them to build more. A developer typically allowed to construct, say, a fifty-unit complex might be permitted to erect one with seventy-five units if she agrees to offer 15 percent of her apartments at below-market rates.
٢ پاسخ
به همین دلیل بخش دوم ضروری است ،پایان مصوبه طرح منطقه بندی محدودیت زدا.
منطقه بندی محدودیت زدا فقط فقدان منفعل دستورالعمل های محدودیت زا نیست ، بلکه مخالف فعال و سرسخت آنهاست. در حالی کهمنطقه بندی محدودیت زا توسعه مسکن مقرون به صرفه را غیرمجاز می کند ، منطقه بندی محدودیت زدا آن را غیر قانونی می کند. به هرحال، این نسخه قوی‌تر است، و الزام می‌کند که توسعه دهنده های جدید درصدی از واحدهای شان را برای خانواده‌های کم‌درآمد در نظربگیرند. نسخه ضعیف تر داوطلبانه است ، توسعه دهندگان را تشویق می کند (معمولا به شکل تخفیف مالیاتی یا "پاداش تراکم" )کهمسکن مقرون به صرفه را در طرح های خود قرار دهند ، یعنی توسعه‌دهنده‌ای که معمولاً مجاز است یک مجتمع پنجاه واحدی بسازد، اگرموافقت کند 15 درصد از آپارتمان‌هایش را با قیمت‌های پایین‌تر از بازار عرضه کند، می تواند مجوز ساخت مجتمع 75 واحدی دریافتکند.
بنابراین بخش دوم ضروری است: اجرای مقررات زونینگ تضمینی. زونینگ تضمینی نه تنها عدم فعالیت گرفتارکننده در مقابل مقررات انحصاری نیست بلکه برعکس آنها فعال، مصمم و مقتضی است. در حالی که زونینگ انحصاری اجازه توسعه مسکن مقرون به صرفه را غیرقانونی می‌کند، زونینگ تضمینی اجازه نمی‌دهد این کار انجام نشود. این نسخه قوی‌تر است، مقرر می‌کند که توسعه‌های جدید بخشی از واحدهای خود را برای خانواده‌های با درآمد کم رزرو کنند. نسخه ضعیف‌تر داوطلبانه است، توسعه‌دهندگان را با انگیزه‌ها تشویق می‌کند اگر مسکن مقرون به صرفه را در نقشه‌هایشان در نظر بگیرند، معمولاً به‌صورت کاهش مالیاتی یا "پاداش چگالی" که امکان افزایش واحدها را برای آنها فراهم می‌کند. یک توسعه‌دهنده که معمولاً مجاز به ساخت، بگوییم، یک مجتمع پنجاه واحدی است ممکن است اجازه دهد یکی با هفتاد و پنج واحد احداث کند اگر موافقت کند ۱۵ درصد از آپارتمان‌هایش را با نرخ‌های زیربازاری ارائه دهد.
پاسخ شما
