آیا بیت زیر آرایه پارادوکس داره؟؟

پارادوکس یعنی آوردن دو مفهوم ظاهراً متضاد کنار هم به طوری که در نگاه اول متناقض به نظر برسند، ولی با کمی دقت، معنا و حقیقتی عمیق‌تر آشکار شود.

حالا در این مصراع:

دل معمولاً نماد گشادی، وسعت و بزرگی است.

ولی اینجا شاعر می‌گوید دلش جمع از تنگی است؛ یعنی دلش مثل غنچه‌ای بسته و فشرده شده، دلش تنگ است.

ترکیب «دل» (وسیع و گسترده) و «تنگی» (بسته و محدود) در کنار هم، یک پارادوکس یا تناقض هنری ایجاد کرده است.

نتیجه:

بله، در مصراع اول آرایهٔ پارادوکس وجود دارد.

دلیل: چون «دل» که ذاتاً مفهوم وسعت دارد، با «تنگی» که مفهوم انقباض و محدودیت است، ترکیب شده و یک تضاد ظاهری پدید آورده است، که با دقت بیشتر، عمق اندوه شاعر را می‌رساند

بله، توی این مصراع آرایه‌ی پارادوکس داریم. پارادوکس یعنی دو چیز که با هم جور درنمیان رو کنار هم بیاری، اما در نهایت یه معنی درست و قشنگ بسازی.

اینجا دل، که معمولاً نشونه‌ی بزرگی و باز بودن هست، به خاطر غصه و ناراحتی، جمع شده و تنگ شده. یعنی دو تا چیز مخالف هم (دلِ باز و تنگی) کنار هم اومدن. این نشون میده که شاعر می‌خواسته شدت ناراحتی و گرفتگی دلش رو به یه شکل تصویری و قشنگ نشون بده.

پس چون دل و تنگی دو تا چیز متضاد هستن که کنار هم معنی پیدا کردن، میشه گفت آرایه‌ی پارادوکس به کار رفته.