این بیت از لسان الغیب را معنی کنید و مفهوم آنرا بیان نمایید

صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد

ور نه اندیشهٔ این کار فراموشش باد

آن که یک جرعه مِی از دست توانَد دادن

دست با شاهدِ مقصود در آغوشش باد

پیرِ ما گفت خطا بر قلم صُنع نرفت

آفرین بر نظرِ پاکِ خطاپوشَش باد

صوفیی که به اندازه میِ حضور در لحظه رو دریافت می کنه ، نوش جانش باشه . 

یعنی در مراقبه و مشاهده گری ، می بایست تعادل در حضور در لحظه داشتن حفظ بشه تا سایر عاملهای روان به موقع حذف بشن و تمرکز و  اراده و خواهش و ایمان و ... آرام آرام در سیستم دل و ذهن با حضور پبش برن تا بشه که نور جان رویت بشه .

از طرفی اگر جریان حضور در لحظه کم بشه ، باعث میشه که ( اندیشه = یادآوری ) یادآوری در دل اتفاق نیفته و سالک حضور در لحظه رو از دست بده و فراموش کنه .

آنکسی که در جریان مشاهده گری بتونه سر موقع یک جرعه حضور در لحظه رو از دست بده ، حالا میتونه جذب نور بشه . در آغوش محبوب مقصود قرار بگیره . 

آموزش : در جریان مشاهده گری ، زمانی که نور رویت شد حالا می بایست دو عامل روان حضور در لحظه و تمرکز ،می بایست تبدیل به خنثی بودن و در تعادل ماندن  بشوند تا شاهد جذب نور بشود . یعنی صوفی باید در اینجا بفهمه که خواستن برای حضور داشتن یا باده نوشیدن باید قطع بشه . 

' من ' که داره حضور رو نگه می داره ، باید حذف بشه . اینجا نیاز به سوئیچ کردن هست . منتها نه با خواست ، بلکه باید خودش اتفاق بیفته .  ' منِ مشاهده گر ' باید بیفته و فقط مشاهده گری بدون من ، بمونه . 

این نقطه ای هست که در اشعار حافظ بسیار بهش بر می خوریم ، چون قادر به جذب شدن به نور نیست . و اکثر اشعار دیگر سالکان نیز ، در نقطه جذب شدن ، به مشکل برخورده اند . 

حالا چون حافظ همونطور که در تمام غزلیات مشخص هست و اعتراف کرده که نتونسته جذب نور بشه ( برعکس مولانا و شاه نعمت الله ) ، فکر کرده که حتما یک خطائی در کسی که   فن رو ابداع کرده هست . یا پیر نمیتونه درست آموزش بده. " چجوری میشه که من مشاهده گر حذف بشه ؟  چرا منِ حافظ ، هر دفعه که به نور می رسم ، چرا جذبش نمی شم ؟ " 

یعنی دو بیت اول شعر ، راه حلی هست که پیر گفته ویاد داده که راه جذب شدن اینجوری هست . پس دو بیت اول نقل قول سخن پیر هست که حافظ اینجا آورده . و  گفته که در آفریننده فن مشاهده گری و جذب نور شدن ، مشکلی نیست . 

ولی حافظ فکر میکنه چون جذب نمیشه ، در آنجا مشکلی در نحوه انجام فن هست .

بخاطر همین میفرماید : آفرین بر نظر پاک خطا پوشش باد . یعنی پیر داره خطای فن یا نحوه انجام فن یا آفریننده فن  رو می پوشونه . 

نکته : دو بیت اول ، مرتبط با بیت سوم هست . پس قلم صنع ، در اینجا منظور خداوند یگانه نیست.

و واضح هم هست . چون در دو بیت اول که راجع به خدا و مخلوقات خدا که چیزی نگفته. راجع به می حضور و اندازه و نحوه مصرف آن و در مصرع دومِ بیت دوم فرموده اگر همه سه مصرع اول رو درست انجام بدی ، حالا جذب نور میشی .   

پس این نقل قول از آموزشِ پیر هست . 

شاد باشید

(چون نیک بنگری) ذره ای اشتباه در  آفرینش نخواهی دید  . ولی از طرف دیگر هر خبط و خطایی که در «رفتار و عملکرد» آفریده های خدا میبینی ، توسط صفت ستاریِ حق پوشیده میشه  . تا سر انجام  وقتی از دور به آفریده های حق مینگری ، همۀ پدیده‌ها و همه چیز ،  بی عیب و نقص بنظر میرسند . 

(توضیح بیشتر اینکه مثلا وقتی رفتار و کردار  انسانها رو میبینی  پر از عیب و نقص اند و  عجیبه که انسانها روزی هزار بار با هم نمیجنگند و عجیبه که هرج و مرج نمیشه . یعنی چیزی باعث میشه این عیبها پوشیده بشه . و وقتی از فضا به کرۀ زمین نگاه میکنی یه کرۀ آبی کوچیک میبینی که کار خودشو داره به نحو احسن انجام میده .  )

  پیرِ ما میگه هیچ خطایی در دستگاه آفرینش نیست. آفرین بر این طرزِ نگاه کردنِ پیر که خطا می بینه و به روی خودش  نمی آره و میگه هیچ خطایی وجود نداره.