این ابیات از مثنوی را معنی کرده و مفهوم آنرا بیان نمایید

سلام.

مولانا در تبیین عشق حقیقی و توحید عشقی، داستانی رو نقل می کنه. اصل داستان، مربوط به یه عاشق و معشوقی هستش که بینشون فراق بود و با نامه و پیغام سر میکردند. تا این که یه روزی عاشق به خونه معشوق اومد. حالا، این عاشق نما و به ظاهر عاشق، به جای اینکه کلا با معشوقش سر کنه و همه وجودش رو عشق معشوقی که پیشش هستش، پرکنه، شروع کرد به خاطره بازی؛ یعنی خوندن نامه های زمان فراق و اون حالی که بهش دست میداد و از این چیزها؛ معشوق بهش اعتراض میکنه که این چه عشقیه؟!! تو الان پیش من هستی و من باید الان همه چیزت باشم در حالی تو در عوض اینکه به من بپردازی، رفتی سراغ نامه ها و اون حال و احوالاتت و این چیزها!! پس تو عاشق واقعی نیست؛ لذا از اینجا حرف معشوق هستش به اون عاشق نما.)

 -معشوق به عاشق نما خام، گفت: پس، من معشوق تو نیستم؛ گویی بین ما فاصله بسیار است، به فاصله اینجا تا بلغار. (پیش منی اما در یمنی).

-گویی من تنها مطلوب و تمام عشق و خواسته ات نیستم؛ بلکه یکی از مطلوبهایت هستم، اون هم فقط در زمانی که از من و  یاد من به یه حالی میرسی؛ (و اگه حالِت عوض بشه، دیگه من هم  از یادت رفتم.)

-برای توی ا نگار من مثل خونه معشوقت هستم تا خودِ معشوق؛  شبیه اینکه به جای اینکه عاشق نقد و محتوای یک صندوق باشی، عاشق خود اون صندوقی؛ در حالی که عشق باید به اون محتوای با ارزش در صندوق باشه نه به خود صندوق. عشق باید به خودِ معشوق باشه نه خونه معشوق (یعنی مسائل ظاهری و جانبی ات با معشوق.)

(حالا اینجا، معشوق میخواد به این عاشق نمای خام یاد بده که یه عشق واقعی چیه؛ لذا میگه:)

-اگه عاشق واقعی باشی، معشوق باید تنها کس تو باشه؛ و اول و آخر همه چیز  تو، باید او باشه؛

-به طوری که وقتی اون معشوقت  رو پیدا میکنی و بهش میرسی، دیگه منتظر چیزی نیستی؛ چون تمام آشکار و نهان تو (یعنی همه هستی تو، خلوت و جَلوَت تو، درون و بیرون تو و همه احوال تو)  میشه اون معشوق؛