روی بِنْمای و وجودِ خودم از یاد بِبَر خِرمنِ سوختگان را همه گو باد بِبَر

در این بیت، "خرمن سوخته" به معنای از دست دادن همه چیز یا نابودی کامل است. خرمن، محلی است که محصولات کشاورزی مانند گندم پس از برداشت جمعآوری میشوند و سوختن آن نمادی از از بین رفتن تلاشها و دستاوردهاست. در ادبیات فارسی، سوختن خرمن گاهی اوقات به عنوان کنایه از بدبختی و مفلس شدن استفاده میشود . بنابراین، در این بیت شاعر از معشوق میخواهد که با نمایان کردن روی خود، وجود شاعر را به فراموشی بسپارد و همچنین تمام آنچه که برای عاشقان سوخته (یعنی کسانی که در عشق سوختهاند) باقی مانده، به باد دهد که این میتواند به معنای پایان دادن به رنج و عذاب آنها باشد.