این ابیات از جناب سعدی را معنی کرده و مفهوم آنرا بیان نمایید
دشمن به دشمن آن نپسندد که بیخرد
با نفس خود کند به مراد و هوای خویش
گر هر دو دیده هیچ نبیند به اتفاق
بهتر ز دیدهای که نبیند خطای خویش
چاهست و راه و دیدهٔ بینا و آفتاب
تا آدمی نگاه کند پیش پای خویش
چندین چراغ دارد و بیراه میرود
بگذار تا بیفتد و بیند سزای خوایش
✏ «سعدی»
١ پاسخ
با سلام
🔹کاری که انسان بیعقل و خرد با پیروی از هوا و هوس با خود میکند (بلایی که بر سر خود میآورد)، دشمن بر انسان روا نمیدارد.
🔹اگر آدم کلّا کور باشد و هیچ چیزی را نبیند، بهتر از این است که بینا باشد و قادر به دیدن و تشخیص خطای خود نباشد.
🔹راه درست و غلط معلوم است، چشمِ بینا و آفتابِ روشن هست تا آدم جلوی پایش را ببیند (و در چاه گمراهی و خطا نیفتد).
🔹وقتی با این همه وسایل برای تشخیص راه درست و غلط که مثل چراغ روشن راهند، باز هم به راه غلط میرود، حقّش است که در چاه بیفتد و گرفتار شود و به سزایش برسد.