این ابیات از مولانا را معنی کرده و مفهوم آنرا بیان نمایید

با سلام

بیت اول: "ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما افتاده در غرقابه‌ای تا خود که داند آشنا"

مولانا در این بیت به عاشقان (سالکان راه حقیقت و عشق الهی) خطاب می‌کند و می‌گوید که امروز ما و شما در یک وضعیت غرقابه (وضعیتی پر از چالش و سختی) گرفتار شده‌ایم. باید معلوم شود چه کسی شناگری و راه نجات بلد است.
(آشنا = شنا)

بیت دوم: "گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا"

حتّی اگر سیل تمام جهان را فرا بگیرد و هر موج به بزرگی یک شتر شود، مرغان آبی (اشاره به عاشقان و سالکان راه حقیقت) هیچ نگرانی ندارند، چرا که آن‌ها به آب و دریا عادت کرده‌اند. امّا پرندگان هوا (مردمان عادی و فاقد معنا) از این وضعیت مضطرب و نگران می‌شوند.
(مرغ هوا نماد انسان گرفتار هوا و هوس و ظواهر)

بیت سوم: "ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا"

ما (عاشقان و سالکان) با موج و دریای بلا آموخته شده‌ایم و چهره‌ی روحمان را با سپاس‌گزاری از معشوق روشن و باصفا می‌کنیم و شناگری می‌دانیم، همانطور که دریا و طوفان برای ماهی‌ها زندگی‌بخش و جان‌افزا است، موج‌ها و سختی‌های راه عشق نیز برای ما چنین است.

بیت چهارم: "ای شیخ ما را فوطه ده وی آب ما را غوطه ده ای موسی عمران بیا بر آب دریا زن عصا"

ای شیخ (مرشد یا راهنما) به ما فوطه (پوشش یا لُنگی) بده و ما را در آب غوطه‌ور کن ( خودت لنگ بده و خودت هم ما را در آب بینداز: یعنی ما آماده ایم در سیلاب فتنه هایت غوطه ور شویم و از تو ارشاد و دستگیری می‌طلبیم) و ای موسی (ع) بیا و بر آب دریا عصا بزن تا راهی برای عبور و نجات پیدا شود. این بیت به طلب کمک و راهنمایی از مرشد و الهام از معجزات الهی اشاره دارد.

در مجموع، این ابیات به وضعیت و حالت سالکان راه حقیقت و عشق الهی اشاره دارد که با چالش‌ها و سختی‌ها روبه‌رو هستند، امّا به واسطه عشق و ایمان خود، از این سختی‌ها نه تنها نمی‌ترسند، بلکه آن‌ها را به عنوان بخشی از راه خود می‌پذیرند و از مرشد الهی کمک می‌طلبند.