چو بینی توانگر سر از کبر مست// برو شکر یزدان کن ای تنگدست

با سلام و احترام 

نعمتی که شکرش را براوریم و در راه صحیح مصرف کنیم بهتر است از نبود نعمت  و نبود نعمت بهتر است از  نعمتی که موجب غرور   وخودپسندی شود و در راه ناصحیح به کار رود.

مانند این قول معروف 

من از بازوی خود دارم بسی شکر که زور مردم آزاری ندارم.

در اینجا هم یعنی اگر دیدی نعمتی صاحبش را به خودش مشغول داشته و از خدا دور کرده از اینکه آن نعمت را نداری خوشحال باش.

.مفهوم کنایی این بیت به این شرح است:  "چو بینی توانگر سر از کبر مست // برو شکر یزدان کن ای تنگدست"

  این بیت به ما میگوید که وقتی شخصی ثروتمند را میبینیم که از روی کبر و غرور سرش را بالا گرفته، به جای اینکه حسادت کنیم یا ناراحت شویم، باید شکرگزار خداوند باشیم که ما را از چنین غرور و کبری مصون داشته است. این بیت تأکید میکند که فقر مالی میتواند از فقر اخلاقی بهتر باشد و به ما یادآوری میکند که باید قدردان نعمتهایی باشیم که داریم، حتی اگر این نعمتها مادی نباشند. در واقع، سعدی ما را به قناعت و رضایت در زندگی دعوت میکند و میگوید که نباید به دنبال دستیابی به آنچه دیگران دارند باشیم، بلکه باید به آنچه خود داریم ارزش بدهیم.