هجو آمیز ترین شعری که به یاد دارید؟

بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی
به دانش نبد شاه را دستگاه / وگرنه مرا برنشاندی به گاه
اگر شاه را شاه بودی پدر / به سر برنهادی مرا تاج زر
اگر مادر شاه بانو بُدی / مرا سیم و زر تا به زانو بدی
چون اندر تبارش بزرگی نبود / نیارست نام بزرگان شنود
...
پرستارزاده ناید به کار / وگر چند باشد پدر شهریار
پشیزی به از شهریاری چنین / که نه کیش دارد نه آیین و دین