چند مثال از کنایه در شعر فارسی می خواستم

چند نمونه:

هنوز از دهن بوی شیر آیدش / همی رای شمشیر و تیر آیدش
منظور فردوسی در این بیت آن نیست که اگر دهان او را( سهراب) ببوییم، بوی شیر می دهد بلکه مقصود وی «کودک بودن» اوست.

گر تو به شمشیر و تیر حمله بیاری رواست / چاره ما هیچ نیست جز سپر انداختن
سپر انداختن کنایه از تسلیم شدن است زیرا آشکارترین نشانه تسلیم شدن انداختن سپر و ابزار جنگی است.

نرفتم به محرومی از هیچ کوی / چرا از در حق شوم زرد روی
زرد رو شدن کنایه از محروم شدن، بی نصیب ماندن

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای /  فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد
بلغزد پای کنایه از منحرف شدن، خطا و اشتباه کردن

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک/ بگفت آنگه که باشم خفته در خاک
دل از مهر کسی پاک کردن کنایه از فراموش کردن و عشق نورزیدن – خفته در خاک بودن کنایه از مردن

بگیر ای جوان دست درویش پیر / نه خود را بیفکن که دستم بگیر
دست کسی گرفتن کنایه از کمک کردن یاری رساندن

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن / ترکِ منِ خرابِ شبگرد مبتلا کن
سر به بالین نهادن ← خوابیدن

شب است و چشم‌ به‌ راه ستارهٔ سحرم / که تا سپیده‌دم امشب ستاره می‌شمرم
چشم‌ به‌ راه بودن ← منتظر بودن است.

مگوی آنچه هرگز نگفته است کس / به مردی مکن باد را در قفس
باد در قفس کردن ← کار بیهوده و بی نتیجه کردن است.

بینوایان را به برگ سبز گاهی یاد کن / چون ز نیرنگ جهان خرج خزان خواهی شدن
برگ سبز: ← چیز کم ارزش

چو بر سر نشست از بزرگی غبار / دگر چشم عیش جوانی مدار
غبار بر سر نشستن ← پیر شدن، سفید شدن موی

نقشی بر آب می زنم از گریه حالیا / تا کی شود قرین حقیقت، مجاز من
نقش بر آب زدن ← کار بیهوده انجام دادن

ای که پنجاه رفت و در خوابی / مگر این پنج روز دریابی
در خواب بودن ← غافل بودن