منظور از "قرب" در این بیت چیه؟

شاعر در این بیت به دو نوع "قرب" اشاره می‌کند:

1. قرب ظاهری و مادی: خورشید به همه چیز، چه کوه (کهسار) و چه طلا (زر) می‌تابد. این نوع قرب، قربی ظاهری و مادی است که همه چیز در معرض آن قرار دارد.
2. قرب باطنی و معنوی: اما قربی وجود دارد که تنها عده‌ای خاص از آن آگاهند. این قرب، قربی درونی و معنوی است که با تابش خورشید بر طلا ایجاد می‌شود. طلا به دلیل ماهیت خود، نور خورشید را به بهترین شکل جذب کرده و منعکس می‌کند. این همان قربی است که یک گیاه (بید) از آن بی‌خبر است.

• قرب ظاهری: این نوع قرب، قربی است که در سطح ظاهر و ماده اتفاق می‌افتد. همه موجودات و اشیاء در جهان هستی، به نوعی در معرض تاثیر عوامل بیرونی قرار دارند. خورشید به همه می‌تابد، باران بر همه می‌بارد و... اما این نوع قرب، قربی سطحی و گذرا است.
• قرب باطنی: این نوع قرب، قربی است که در درون انسان و در ارتباط او با خداوند اتفاق می‌افتد. این قرب، نتیجه تلاش و کوشش انسان برای رسیدن به کمال و شناخت حقیقت است. طلا در این بیت، نمادی از انسان کامل و سالک است که نور الهی را در خود جذب کرده و منعکس می‌کند. بید نیز نمادی از انسان عادی است که از این نور بی‌خبر است.

در ادیان و عرفان، "قرب" به معنای نزدیکی و الفت با خداوند است. این نزدیکی، تنها با تلاش و کوشش معنوی و تزکیه نفس حاصل می‌شود. انسان با ترک گناهان، انجام اعمال صالح و شناخت حقیقت، می‌تواند به این قرب الهی دست یابد.

شاعر با استفاده از تصویر زیبا و نمادین خورشید و طلا، به عمق معنای "قرب" اشاره می‌کند. او می‌گوید که قرب واقعی، قربی باطنی و معنوی است که با تلاش و کوشش انسان حاصل می‌شود. این قرب، قربی است که انسان را از سایر موجودات متمایز می‌کند و به او سعادت و کمال می‌بخشد.

• قرب تنها به نزدیکی فیزیکی محدود نمی‌شود.
• قرب باطنی، قربی ارزشمندتر و پایدارتر است.
• انسان با تلاش و کوشش می‌تواند به قرب الهی دست یابد.