کلمه ی " لابراتوار (Laboratorio)" از چه زبانی وارد زبان فارسی شده ؟

واژه لابراتور   همچون ترمیناتور     ریخت و  دیسی  تازه  از   گونه  فاعلی  در  زبان لاتین هستند  برای نمونه بجای اینکه  در  برخی از جاها فعل + er   ریخت  فاعلی گیرد  به جای آن از or  بهره برده شده است  /  حال  فاعل + ium    که در ته و انتهای  آن  آمده انتساب  یک فاعل به آنرا   نشان  میدهد. ریشه شناسی  لابراتور 

لابراتور  = لاب + رات + ِر   

لاب  را در  اسطرلاب = وسیله ستاره شناسی   /  لب = جدا شونده  و   لبه  دار /   لوه  =  به  چم   وم معنای دیگ  و هر چیز لبه دار در زبان مازندرانی  /  لپ  =  لپ  و  گوشه  ای صورت انسان /  لپه =  نوعی حبوبات لبه دار و ...  داریم  پس    لاب  یا لب میشود   جدا شوند  که در  اسطرلاب میشود  آنچه  که جدا و منفک شده است و کنایه از چیزی   دارد  ( هر وسیله ای برای  موجودیت نیاز به  جدا شدن و فک  بودن  دارد ؛ حتی در فک و آرواره ما باز بخش جدا شوندگی را در فک میبینیم )

پس لاب در لابراتور  میشود  کسی که به جدا سازی  مشغول است یعنی  برخی  کارها رو بجهت تفکیک و تشخیص  انجام میدهد خواه آزمایشگاه جهت تشخیص  برخی  بیماری باشد خواه اتلیه جهت روشن سازی و زهر/ظاهر  کردن عکس های قدیمی.

پس لاب و لب  یک واژه کهن در بسیاری از  زبانهاست و لاتین آن lib / lip است  و گستره جهانی دارد.   

آزمایشگاه، کارگاه، پژوهشگاه؛

زبان پارسیِ ارجمند نیازی به واژه‌های بیگانه ندارد.

کلمه "لابراتوار" (Laboratorio) از زبان ایتالیایی وارد فارسی شده است. در اصل، این واژه از لاتین "laboratorium" به معنی محل کار و تحقیق علمی گرفته شده و از طریق ایتالیایی وارد زبان‌های مختلف شده است.