٣ پاسخ
با سلام
بدعت (به عربی: بدعة) به معنای نوآوری یا اختراع در دین است و در متون اسلامی به کار می‌رود. این اصطلاح به طور خاص به اعمال، اعتقادات یا رفتارهایی اشاره دارد که در دین اسلام به عنوان نادرست یا غیرمجاز شناخته می‌شوند و در زمان پیامبر اسلام یا خلفای راشدین وجود نداشته‌اند. بدعت می‌تواند در زمینه‌های مختلفی از جمله اعتقادات، عبادات، آداب و رسوم ظهور کند.
معنای لغوی: در زبان عربی، "بدعت" به معنای ایجاد چیزی جدید و نو است. این واژه از ریشه "ب د ع" به معنای آغاز کردن یا نوآوری کردن گرفته شده است.
انواع بدعت:
بدعت اعتقادی: تغییر یا نوآوری در اصول اعتقادی دین، مانند اعتقاد به صفات خدا یا مسائل مربوط به نبوت.
بدعت عملی: نوآوری در شیوه‌های عبادت و اعمال دینی، مانند اضافه کردن آداب جدید به نماز یا روزه که در زمان پیامبر وجود نداشته است.
بدعت در قرآن و سنت: بسیاری از آیات قرآن و احادیث پیامبر اسلام به اهمیت پیروی از سنت (سیره) پیامبر و پرهیز از بدعت تأکید دارند. به عنوان مثال، پیامبر اسلام فرموده است: "هر بدعتی گمراهی است و هر گمراهی در آتش است."
نگاه‌های مختلف به بدعت:
برخی از علمای اسلامی بدعت را به عنوان یک عمل ناپسند و گمراه‌کننده می‌دانند و به شدت از آن پرهیز می‌کنند. در عین حال، برخی دیگر بر این باورند که بدعت‌های خوب (بدعت حسن) می‌توانند وجود داشته باشند، به ویژه در زمینه‌های فقهی و عملی، به شرطی که با اصول کلی اسلام همخوانی داشته باشند.
نتیجه‌گیری: بدعت به عنوان یک مفهوم مهم در دین اسلام، به طور کلی به هر نوع نوآوری در دین اشاره دارد که بدون مجوز شرعی و در زمان پیامبر و خلفای راشدین وجود نداشته است. این مفهوم به مسلمانان یادآوری می‌کند که در پیروی از دین باید دقت کنند و از اعمال و اعتقادات نادرست پرهیز نمایند.
بدعت یعنی آوردن هر چیز بدیع پس یعنی نوآوری بصورت اعم .بدعت دینی معمولاً به معنی تخطی از قوانین مذهبی یا سنتی و قانون‌های آن است، هر چند برخی افراط‌گرایان سیاسی از آن برای خطاب کردن مخالفان خود استفاده می‌کنند. این واژه حامل بار معنایی رفتار یا عقیده‌هایی است که به احتمال زیاد اخلاقیات پذیرفته شده را تضعیف کرده یا باعث شر ملموس، لعنت یا مجازات‌های دیگر می‌شوند.بِدْعَت به‌معنای این است که پس از پیامبر اسلام(ص) چیزی در دین وارد شود که از آن نهی شده یا درباره آن روایتی وجود ندارد و ذیل هیچ‌یک از احکام کلی دین قرار نمی‌گیرد. بدعت در مقابل سُنّت قرار دارد؛ سُنّت آن آموزه‌هایی است که در قرآن و روایات پیامبر و معصومان بیان شده است. در روایات، بدعت از مصادیق کفر و شرک معرفی شده است و همه فقیهان شیعه و سنی، بدعت را حرام می‌دانند.
در زمینه مصادیق بدعت میان مذاهب اسلامی اختلاف‌نظر وجود دارد و هر مذهب، مذاهب دیگر را به بدعت متهم می‌کند. گفته‌اند: از میان علمای مسلمان بیش از همه ابن‌تیمیه دیگران را به بدعت متهم کرده است.
به باور شیعیان روی‌هم گذاشتن دست‌ها در نماز، خواندن نماز تراویح به جماعت و گفتن آمین در نماز، (پس از سوره حمد) از مصادیق بدعت است. برخی از علمای اهل سنت بر این باورند که بدعت به خوب و بد تقسیم می‌شود و به جماعت خواندن نماز تراویح که به دستور عمر بن خطاب مرسوم شد، بدعت خوب است. اما برخی دیگر از اهل‌سنت هر بدعتی را حرام می‌شمرند.
عالمان مسلمان درباره بدعت آثاری نوشته‌اند؛ کتاب الاِعتصام اثر ابواسحاق ابراهیم شاطبی و البدعه نوشته آیت‌الله سبحانی از این موارد است.
از واژه بدیع به معنی نو و جدید. مشتق شده است و در معنی رسم یا آداب یا رفتار نو یا جدید باب کردن است
پاسخ شما
