تفسیر این شعر حافظ چیه ؟

درود

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

بَه به این غزل که در آن استاد سخن سعدی، ناهمسانیِ انسان را با چارپایان  به زیبایی نشان داده.

لیک به‌گمان همگان، ناهمسانی انسان با چارپا، چیزی‌ست آشکار و بی‌نیاز به بازنماییِ دیگر و روشنگریِ بیشتر چراکه خب همه می‌دانند که انسان، راست‌قامت و دوپاست و چارپا، کج‌قامت و چهارپا!

و نیز انسان، اندیشد و خرد ورزد و سخن  گوید

چارپا،  ‌می‌چرد و می‌دود و می‌غرد! زیر سایه‌ی سرشت و غریزه، نه خرد و اندیشه.

همین!

لیک حکیم سخندان،  ناهمسانی دیگری را  ‌نمایان می‌سازد: [جان آدمیت]،[روان آدمیت]،[بیان آدمیت]

و خود به‌گونه‌ای پرتوافکنی می‌کند که نیازی به روشنگری دیگری نباشد:

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

خور و خواب و خشم و شهوت شغب است و جهل و ظلمت

حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت

به حقیقت آدمی باش وگر نه مرغ باشد

که همین سخن بگوید به زبان آدمیت

مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی

که فرشته ره ندارد به مکان آدمیت

اگر این درنده‌خویی ز طبیعتت بمیرد

همه عمر زنده باشی به روان آدمیت

رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت

طیران مرغ دیدی، تو ز پایبند شهوت

به در آی تا ببینی طیران آدمیت

نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم

هم از آدمی شنیدیم بیان آدمیت 

این شعر از سعدی است نه از حافظ.