معنی کلمه ی "زو"

طبق نسخة اساس، واژۀ قافیة مصراع دوم «زو/ زوی» است که در گویش خوانساری به معنای «صدا و آواز» به کار می رود (رک: آذرلی، 1387: 210) و در اینجا هم مناسب است: بانگ کرگدن او به افلاک رسید. امروز «زو» به صورت اسم صوت و در بازیی به همین نام استعمال می‌شود (رک: انوری، 1382: 5/3899؛ نجفی،1374: 827) از مقاله ی  زرین قبانامه: منظومه پلوانی ناشناخته نوشته سجاد آیدنلو