برج دل کجای دل است و مه چیست؟و چرا شاعر دائما گفته ' بیست اینجا ' ؟

حقیقت شعر : 

برج دل ، محل  ر ویت و درخشش نور جان هست . 

مه ، بت ، نگار ، قمر و .... تمام اینها اشاره به نور جان دارد . 

سالک پس از روزها و ماه ها و حتی شاید سالها به مشاهده و مراقبه نشستن ، و همچنین خلوت گزینی و سکوت کردن   و دنبال نمودن اصول اخلاقی ، 

دل او و آیینه های دل درخشان شده و قابلیت کانونی شدن نور را فراهم می سازد .

این نور ، ناپایدار است . یعنی اگر سالک دچار پچ پچ درونی ، فکر یا خواستن و خواهشی در دل بشود ، بلافاصله نور ناپدید می شود . 

حضرت در این شعر در حال آموزش به سالکانی است که به نور رسیده اند و حالا می بایست با صبوری،  به خیره شدن و مشاهده نور ادامه دهند تا جذب نور شوند.

بخاطر همین دائما دارد به سالکان گوشزد می کند که هر چه قبلا در مورد نور شنیدی را فراموش کن ، سعی نکن و خواستن در دل ایجاد نکن تا جذب نور بشی .

تنها در همان جلوی نور بایست و آنرا نظاره کن تا زمانِ جذب شدن ، خود به خود اتفاق بیفتد .  

بیست یعنی توقف کن یا   کرنش کن

برج دل اضافه ملکی است  یعنی خانه و سرای دلبر

ماه منظور معشوق است و اضافه استعاری است