" کنیسه عام" به چه معناست ؟

کنیسه، محل عام یهودیت است، که در خلال اسارت بابلی در قرن شش قبل از میلاد به وجود آمده است. در آن هنگام نقش کنیسه به صورت محل اجتماع یهودیان بود. این الگو پس از تخریب دومین معبد توسعه و تکامل یافت. در نتیجه به صورت مرکزی برای دعا و نیایش اهالی یک محل و خواندن اسفار و... درآمد. امروزه کنیسه، جزء تفکیک دین و جماعت محور یهودی است و حتی نزد برخی یهودیان متجدد نیز از جهت مرکزیت حیات دینی جایگاه برتری نسبت به خانه دارد. نماز به دو صورت فرادا و جماعت برگزار میشود. نماز در دین یهود، گرچه میتواند به صورت فرادا خوانده شود، اما در نوشته‌های ربی‌ها (روحانیت یهودی) مدام بر اهمیت عبادت عمومی و دسته جمعی در کنیسه تأکید شده است، به آن سان که در تلموذ سفارش شده، دعا و نماز فقط در صورتی مورد اجابت قرار میگیرد که در کنیسه خوانده شود. از زمانیکه الفاظ و زمان دعاها برای همیشه مشخص شد، نهاد مهمی به نام کنیسه تأسیس شد. از آنجایی که دعاها براساس نیازهای جمعی قوم یهود تنظیم شده بود، لذا مراسم دعاخوانی نیز به جماعت برگزار میشد. 

در این شعر شاعر می‌گوید: حکم یا خطاب یک حاکم عادل مانند باران است که هم بر سر بوستان (خصوصی) سلطان می‌بارد و هم بر سر محل عامِ عبادت یعنی کنیسه.