ادبیات دوران انتقالی

ادبیات دوران انتقالی به دوره ای در تاریخ ادبیات ایران اطلاق می‌شود که بین دوران کلاسیک و دوران مدرن قرار دارد. این دوره معمولاً به قرن نوزدهم میلادی (قرن سیزدهم هجری) نسبت داده می‌شود.

ویژگی‌های ادبیات دوران انتقالی عبارتند از:

1. تلفیق سنت و نوآوری: در این دوره، آثار ادبی هم از سنت‌های کلاسیک ادبیات فارسی تأثیر می‌پذیرفتند و هم به دنبال نوآوری و تجدد بودند.

2. گرایش به موضوعات اجتماعی: نویسندگان این دوره به موضوعات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی روز توجه بیشتری داشتند.

3. تأثیرپذیری از ادبیات غرب: آشنایی با ادبیات اروپایی و ترجمه آثار آن‌ها به فارسی، بر ادبیات این دوره تأثیر گذاشت.

4. تنوع در قالب‌ها و سبک‌ها: در کنار قالب‌های سنتی، قالب‌های جدیدی مانند داستان کوتاه و رمان نیز ظهور کردند.

5. گرایش به زبان ساده‌تر: نویسندگان این دوره به سمت استفاده از زبان ساده‌تر و روزمره گرایش پیدا کردند.

در مجموع، ادبیات دوران انتقالی، پل ارتباطی بین ادبیات کلاسیک و مدرن ایران محسوب می‌شود.