زندگی یک چمدان است که می اوریش

این شعر از علیرضا آذر است و به نظر میرسد که در آن به موضوعاتی چون زندگی، مرگ، وجود و نیستی پرداخته شده است. شاعر با استفاده از تصویر "چمدان" به نمایش گذاشتن زندگی به عنوان سفری میپردازد که هر فرد با خود بار و بندیلی از تجربیات، خاطرات و احساسات را حمل میکند. این بار و بندیل میتواند سنگین یا سبک باشد، بسته به اینکه چگونه زندگی کردهایم و چه چیزهایی را انتخاب کردهایم که با خود حمل کنیم.  "زندگی یک چمدان است که می آوریش" ممکن است به این معنا باشد که زندگی مانند یک سفر است که هر فرد با خود چمدانی از وجودش را به همراه دارد. "بار و بندیل سبک میکنی و می بریش" میتواند اشاره به این داشته باشد که در طول زندگی، ما تلاش میکنیم تا بارهای سنگین را سبک کنیم، یعنی مشکلات و دغدغهها را حل کرده و با خود حمل نکنیم، تا در نهایت زندگی را با آرامش بیشتری به پایان بریم .  این شعر میتواند تأکید کند بر اینکه زندگی محدود و زودگذر است و ما باید از آن به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم، بدون اینکه خود را با بارهای غیرضروری سنگین کنیم. این یک دعوت به زندگی سادهتر و معنادارتر است، جایی که ارزشها و تجربیات شخصی بیشتر از مادیات اهمیت دارند.