در کدام قسمت بیت زیر آرایه ی طنز به کار رفته ؟

می / شراب ، بمعنی حضور در لحظه داشتن 

آگاه از آگاهی خود بودن . به مراقبه و مشاهده نشستن . 

مراحل سلوک :  اطاعت ،  عبادت،طریقت ، حقیقت . 

زاهد و عابد و ملا و آخوند ، تا مرحله عبادت رفته اند و خدا را در بیرون از خود می جویند.

حال اینکه در این دو مرحله حقیقتی نیست و فقط برای این آورده شده تا سالک به دل خوراک ندهد و دل را پاک نگه دارد تا در مرحله طریقت که مراقبه و مشاهده گری است بتواند منزلگاه های دل را طی نماید . 

   به مِی سجّاده رنگین کُن گَرَت پیرِ مُغان گوید

که سالِک بی‌خبر نَبْوَد ز راه و رسمِ منزل‌ها

در اینجا حضرت اشاره دارن که زمانی که دو مرحله اطاعت و عبادت رو سالک گذروند حالا باید زیر نظر پیر وارد طریقت بشه . حالا پیر به سالک می گوید که: نماز و دعا خوندن رو کنار بگذار و سکوت پیشه کن و به مراقبه و مشاهده و حضور بشین . کجا؟ روی همون سجاده که نماز میخوندی ، حالا چهار زانو بشین و میِ حضور رو در دل پرورش بده تا دل و آئینه ها جلا بخوره .   پیر یا سالک اعظم ، قبلا این راه ها رو رفته ، نگران نباش .پیر منزلگاه ها و راه رو میدونه . 

 در اینجا حضرت منظورش این هست که حافظ با اختیار خودش این خرقه رو نپوشید 

چرا می آلود؟ یعنی حافظ ، راهب شد و وارد طریقت شد و میِ حضور و مشاهده گری رو داره در دلش پرورش می ده . 

چرا به اختیار خودش نپوشید ؟   

در چند بیت قبل تر می فرماید : 

هنگامِ تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی

کاین کیمیایِ هستی قارون کُنَد گدا را

یعنی در زمان تنگدستی ،خرقه پوشیده بوده . این به درون رفتن و آگاه از خود شدن و به نور حق متصل شدن هست که قارون کند گدا را . پادشاه وجود خود شدن . حالا طنزش اینجا هست ( البته بنده سواد ادبیات ندارم و طبق سوال پرسنده می گم)

ای شیخ پاک دامن که در مرحله اطاعت و عبادت موندی ، ما وارد راه طریقت شدیم 

ما رو معذور دار .

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت 

مرد رند ، همان سالکی است که خرقه می آلود می پوشد و خلوت گزینی بر می گزیند و به مراقبه و مشاهده مشغول می شود و با میِ حضور ، دل را پالایش می کند . 

شاد باشید