فاعل در جملات امر و نهی کدام است؟

در جمله‌ی «فَارْحَمْ عَبْدَکَ الْجَاهِلَ» فاعل عبارت است از «ضمیر مستتر». این ضمیر به مخاطب جمله اشاره دارد که در اینجا می‌تواند خداوند باشد، زیرا جمله به صورت دعا و درخواست بیان شده است.

به طور کلی، در فعل‌های امر مخاطب و نهی، فاعل همیشه «ضمیر مستتر دوم شخص مفرد یا جمع» است که مخاطب جمله را نشان می‌دهد. به عبارت دیگر، در این نوع جملات، فاعل مشخص است ولی معمولاً به صورت مستقیم ذکر نمی‌شود و در ساختار فعل به صورت ضمنی حضور دارد. برای مثال: 
- در جمله‌ی «برو»، فاعل مستتر «تو» است.
- در جمله‌ی «نروید»، فاعل مستتر «شما» است.

باسلام 

فاعل در مثالی که ذکرکردید انت هست ؛ اگر طریقه ساخت فعل امر رو برای هر صیغه بدونید به راحتی تشخیص داده میشه

فاعل در جملات امر و نهی لزوما یک نفر نیست اما قطعا جزء صیغه های دوم شخص  هست چه جمع چه مفرد 

نکته بعدی اینکه فاعل همیشه جزء دوم شخص ها نیست اگر صیغه های دیگه امر یا نهی بشند باید به ابتدای اونها (باید/نباید) اضافه بشه و مجدد اگر ساختار صیغه هارو بدونید به راحتی قابل تشخیص هست

سلام 

فاعل ضمیر پنهانی هست که بهش میگن مستتر

مثلا توی این جمله ضمیر مستتر انتَ فاعل هستش