"اهل فرش" و "عرش" به چه مفاهیمی اشاره دارند؟

چون شود تیره ز غدر اهل فرش / باز گردد سوی پاکی بخش عرش

معنی شعر ،  روان و آسان هست : 

زمانی که از خیانت و دروغ و دو روئی آدمها ، ناراحت و دلگیر بشود 

به سوی اهل پاکی و زیبائی و خرد، بر می گردد.

اهل فرش : آدمهای معمولی  .می تواند عابد و زاهد و فیلسوف و دانشمند و  .... باشد .

اهل عرش  :  اهل سلوک و مراقبه ، که به اشراق رسیده اند( انسان روشن ضمیر )  و دائما در حالت حضور و مشاهده هستند . ایشان ، چشم و گوش آسمانی دارند . 

فرش : پائین دل .

عرش : بالای دل . 

«فرش» در تقابل با «عرش» به معنی زمین هست.

● پس اهل فرش یعنی مردمان زمینی، انسان‌ها، آدم‌هایی که در این دنیا زندگی می‌کنن.

●این عبارت به‌طور غیرمستقیم  اشاره داره به دنیا و اهل دنیا، که گاهی ممکنه ناسپاس، خائن یا بی‌وفا باشن (غدر = خیانت).

«عرش» در ادبیات فارسی معمولاً به معنی آسمان، عالم بالا یا جایگاه الهی هست.

در اینجا به‌نوعی نماد خداوند، پناهگاه پاکی، حقیقت و آرامش نهاییه.

پس شاعر می‌گه وقتی دنیا به خاطر بدیِ آدمای زمین (اهل فرش) تیره و تار می‌شه، دلش برمی‌گرده سمت خدا (عرش) که پاکی و آرامشه.