برو طواف دلی کن که کعبه مخفی است، از ديدگاه عرفانی چه مسئله ای را عنوان‌ می کند

از نظر وحدت وجود همه چیز یکی‌ست . یعنی در و دیوار و آسمان و زمین و درخت و انسانهای مختلف جملگی یکی ست اگر نیک نظر کنی .  و خداوند فرمود من در دو عالم نگنجم ولی در دل  مومن (دلی که اقرار به بندگی نیروی ورای عالم ماده دارد) میگنجم .

میتوان این داستان را نیز که در همین معنی‌ نقل  شده شنید :  که بایزید بسطامی عازم حج شد . در راه پیرمردی فقیر دید . پیرمرد  به بایزید گفت : کجا می روی ؟ بایزید پاسخ داد : به زیارت حج می روم . گفت : زاد و توشۀ سفر چه داری ؟ گفت : دویست دِرَمِ نقره . پیرمرد گفت : اینک این دِرَم ها را به من دِه و هفت بار به گِردِ من بگرد که این طواف ، بهتر از طوافِ حج است . و بایزید چنین کرد 

این بیت که میفرمایید، از دیدگاه عرفانی به موضوع شناخت خدا از طریق قلب و رسیدن به مقام فنا اشاره دارد. در این بیت،کعبه   نمادی از مکان مقدس و مورد طواف است، اما شاعر میگوید کعبهای که باید طواف کرد، در درون قلب پنهان است و این قلب است که خداوند خودش ساخته است، نه انسان. بنابراین، به جای طواف کعبهی مادی که ابراهیم (خلیل) بنا کرده، باید دور قلب خود طواف کرد تا به خداوند نزدیک شد .  این مفهوم عرفانی بیانگر آن است که حقیقت و معرفت الهی  در درون هر فردی نهفته است و با پاکسازی و تزکیه ی قلب میتوان به آن دست یافت. این ایده که دل محل حضور خداوند و مرکز شناخت اوست، در ادبیات عرفانی فارسی بسیار مورد تأکید قرار گرفته است .