این ابیات نغز از جناب نظامی را معنی کنید و مفهوم آنرا بیان نمایید

🔸 بیت اول:

دل سرگشته را دنبال برداشت
به پای خود شد آن تمثال برداشت

✅ معنی: دلِ عاشق و حیران، به دنبال تصویر یا تمثالی که دیده بود، راه افتاد؛ و آن تصویر (تمثال)، خودش نیز بی‌اختیار به راه افتاد، گویی جان یافته بود.

📌 نکته‌ی مفهومی: اینجا «تمثال» می‌تونه تصویری از معشوق یا بازتابی از حقیقت باشه که دل را افسون کرده. تمثال به نوعی آیینه‌ی حقیقت یا نمودی از معشوق الهی است. دل عاشق چنان مجذوب این تمثال شد که گویی از اختیار خارج شد و به دنبال آن کشیده شد.

🔸 بیت دوم:

در آن آیینه دید از خود نشانی
چو خود را یافت، بی‌خود شد زمانی

✅ معنی: در آن آیینه (تمثال)، نشانی از خودش دید؛ و وقتی خود را در آن شناخت، برای لحظه‌ای از خود بی‌خود شد (محو و مدهوش گشت).

📌 مفهوم عرفانی: این بخش به اوج عرفان می‌رسد؛ انسان وقتی در جمال معشوق (چه زمینی، چه الهی) اثری از خودش می‌بیند، به مرحله‌ی شناخت خویشتن در آینه‌ی هستی می‌رسد. و در همین لحظه، دچار حالت بی‌خودی (فنای نفس) می‌شود، چرا که درمی‌یابد حقیقت خود و معشوق یکی‌ست.

✨ خلاصه مفهوم کلی:

این ابیات ماجرای سلوک عاشقانه و عرفانی است:
دل عاشق در پی جلوه‌ای از حقیقت (تمثال) روان می‌شود، و چون آن تصویر را در آیینه می‌نگرد، خودِ حقیقی‌اش را در آن می‌یابد؛ و با شناخت حقیقت خویش، از خود بی‌خود می‌شود — تجربه‌ای شبیه به فنا در عشق.