پیوندِ معناییِ میانِ " بودن" و " بونده، بوندگی"

پیوند معنایی میان واژگان “بودن” و “بونده، بوندگی” را می‌توان از دو جنبه تاریخی و زبانی بررسی کرد.

1. ریشه‌شناسی تاریخی:
   • واژه “بودن” در زبان فارسی به معنای “وجود داشتن” است. این واژه از ریشه هندواروپایی *bheu- به معنای “رشد کردن” و “بودن” گرفته شده است.
   • واژگان “بونده” و “بوندگی” از بنواژه “بودن” مشتق شده‌اند. در زبان پارسی میانه، “بُوَندَگ” به معنای “کامل، تمام” و “بوندَگیه” به معنای “تمامیت، کامل بودن” بوده است. این نشان می‌دهد که این واژگان از لحاظ معنایی به مفهوم “کامل بودن” و “تمامیت” مرتبط هستند.
2. پیوند معنایی:
   • واژه “بودن” به معنای “وجود داشتن” است و از این رو، مفاهیمی مانند “کامل بودن” و “تمامیت” نیز به نوعی به وجود و هستی مرتبط هستند. وقتی چیزی کامل و تمام است، به نوعی به حالت ایده‌آل و وجود کامل خود رسیده است.
   • “بونده” و “بوندگی” به معنای “کامل” و “تمامیت” از این جهت با “بودن” پیوند دارند که هر دو به حالت وجودی و کامل بودن اشاره دارند. این پیوند معنایی نشان‌دهنده ارتباط عمیق میان این واژگان است.

این تحلیل نشان می‌دهد که چگونه واژگان “بونده” و “بوندگی” با بنواژه “بودن” خویشاوندی معنایی دارند و این پیوند از طریق مفهوم “کامل بودن” و “تمامیت” برقرار می‌شود.