چرا خیلی از کلمات فارسی در زبان هندی وجود دارد؟
٧ پاسخ
چون از زمان محمود غزنوی اسلام توسط ایرانیان وارد هند شد و زبان رسمی حکومت‌های مسلمان هند پارسی بود هم غزنوی و هم گورکانی یا موغال هم حکومت‌های موقت مثل غوریان و بنگاله و شعر پارسی هم دوست داشتند ، اکثریت غیر مسلمان هندو هم از طریق مسلمانان کلمات ایرانی رو پذیرفتند،کلمات عربی در زبانهای هندی از راه فارسی منتقل شده‌اند. بعدها انگلیسی‌ها هند رو اشغال کردند و زبان خودشان را رسمی کردند و زبان فارسی از رواج افتاد هر چند تا زمان تشکیل دولت پاکستان و بنگلادش هنوز مسلمانان باسواد به خط و زبان فارسی نامه نگاری می‌کردند ولی اردو -شکل اسلامی شده هندی و مملو از لغات فارسی- کم کم در پاکستان جا افتاد
زبان فارسی یکی از شاخه های هندی هست اما بشدت کلمات عربی و ترکی وارد شده، ضمنا نظریه زبانهای هند اروپایی یه نظریه بیشتر سیاسی هست جز تعداد بسیار اندکی کلمه مثل پدر و مادر دیگه هیچ کلمه مشترکی با اروپا نداره، در واقع ریشه زبان اروپا جایی دیگست.
وقتیکه افسران استعمارگران تاریخ ملت ها واقوام که چوپیدند ومیچابند نگارش کردند ومیکنند وسپس تحت عناوین زبانشناسی وباستان شناسی کتاب ها منتشر میکنند ومیشه رفرنس در دانشگاه ها . . .
حقایق بر حسب این کتاب ها ودیکشنری ها دگرگون میشه وغرب پرست از این جهلیات وجعلیات بهرهگرگ سیر شد و گوسفند هم سالم ماند
هم خرمن را باد نبَرد هم گندم را باران
چنان کن که هم دخل تو افزون گردد هم خراج سلطان میبرند.
. . .
سپاس.
دلایل مختلفی وجود دارد که باعث شده است که خیلی از کلمات فارسی در زبان هندی وجود داشته باشند. یکی از دلایل اصلی این موضوع، تاریخچه فرهنگی و تماس های فرهنگی بین ایران و هند است. در طول تاریخ، ایران و هند با یکدیگر تبادلات فرهنگی، تجارت و تبادلات فرهنگی داشته‌اند که منجر به ورود کلمات فارسی به زبان هندی شده است.
علاوه بر این، در دوره حکومت مغول‌ها در هند، زبان فارسی به عنوان زبان رسمی استفاده می‌شد و بسیاری از کلمات فارسی به زبان هندوستان جاجرید. بنابراین، بسیاري از كلمات فارسي در زبان هندي حضور داشت.
علاوه بر این، بعضي كلمات فارسي به عنوان نتيجة تأثير سياسي، اقتصادي يا فرهنگي به زبان هندي اورده شده‌اند.
علت عمده وجود شباهات و واژگان هم آوا و هم فرم در زبان های هندی و فارسی به علت ریشه مشترک هندواروپایی بین این دو زبانه، در واقع علت وجود شباهات فراوان بین این دو زبان به همون علتی‌ست که شباهات بسیاری بین دیگر زبان های هندواروپایی به صورت متوازن به هم وجود دارد، در واقع هر چقدر بین دو زبان هم ریشه، زمان استقلال یابی یک زبان از زبان و سامانه مادر سریع تر اتفاق افتاده باشه، شباهت بین اون زبان ها کمتره. برای همین زبان های ایرانی نظیر کردی، فارسی، بلوچی، گیلکی، لری و غیره علارغم استقلال زبانی شباهت های بسیار بسیار زیادی به هم دارن، هم از منظر دستوری، هم از منظر واژه ای.
میشه گفت خاستگاه مشترک این زبانها از دلایل اصلیشه. هر دو به خانواده زبانهای هندوایرانی تعلق دارند که خودش جز خانواده زبانهای هندواروپاییه. از طرفی نزدیکی جغرافیایی و قرابت فرهنگی هم بی تاثیر نبوده. یکی از مقاصد اصلی مهاجرت ایرانیان زرتشتی هم هند بوده (پارسیان هند) که میتونه متاثر از و موثر بر این دست شباهتهای زبانی و فرهنگی باشه.
دو دلیل دارد
۱_ هم‌ریشگی: زبانهای ایرانی و هندی همگی از خانواده‌ی زبان های هندواروپایی هستند و ریشه مشترکی دارند، در نتیجه لفظ‌ها و واژگان همانند بسیاری در خود دارند.
۲_نفوذ پارسی به عنوان زبان رسمی و درباری هند: پارسی بیش از هفتصد سال زبان رسمی و درباری هندوستان بوده و به‌طبع واژگان بسیاری از زبان درباریان و فرهیختگان به زبان عوام راه پیدا می‌کند.
پاسخ شما
درود
اصلاً این پرسش هم ناقصه هم اشتباه هست:
۱. نظور کدام دوره زمانی ومکانی؟
۲. هندوستان امروز تقریباً همه زبان های رایج وغیررایج دنیا دارد:
چینی مغولی عربی روسی کره ای ژاپانی . . . حتی زبان دیو وجن ویاجوج وماجوج . . . توش هست !