کلمات زبان فارسی

واژه    ولی  / ولیک  /    لیکن   / لیک        دگر یافته هاییست در  زمان     اصل  واژه     وِل / وَل   بود     یعنی    رها   / شُل   و اثر ناشی از        شلی  = کج

در  واژه ای  چون  ولش   کن  یعنی   این رو  از  ان   ندان  ؛    به   رها  سازی   یک  موضوع  از  موضوع  دیگه اشاره دارد  یعنی   except   = استثنا

ولیک  = ول + ایک   ( پسوند ساز )   البته  ایک    در  گذشته  ایچ    /   بیچ / بچ  / وچ     بوده  یعنی    مشتق  شده   =  مانند  بچه    که  در  زبان های قدیم به ان     وچه  میگفتند / برابری لاتین دارد  با   batch    یعنی  دار     و دسته . مثلا  یوشیچ  =  بچه یوش  / مشتق گرفته از         یوش   = اهل  یوش

= > از        ولیک        ولیکن   ساخته شد  که  گویا   شاره  به   ولیکند    دارد  یعنی    بسیار  ولی  دار  ( ولیک + اند ( اند  یعنی ضریب  بستن    )     بعد ها ساده شد به لیکن    نوشته      شد

اون  اَد  =  ad       که دوستمون  نوشتن   اشاره  به   تجمیع   دارد  یعنی    هنگامه = موقع    و خود  هنگامه   یعنی   به هم رسیدن = به جمع  و زمان  و موقع مطلوب رسیدن / یعنی  ادر  زمانی که  میشود = درست به هنگامی که        که  در ادامه  اشاره  به  گفتن  سخنی     دار   د  که  نشانه های  گله و اما اگر    درش     لحاظ    میشود

قبل از ورود زبان عربی به زبان فارسی، ایرانیان کلمات و عبارات مشابهی برای بیان تقابل و تضاد داشتند. واژه‌هایی مانند "لیکن" (که به معنای «اما» است) در زبان فارسی باستان و میانه وجود داشته و استفاده می‌شده است. به طور مثال، در ادبیات فارسی قدیم، واژه "لیک" به معنای "اما" بسیار متداول بوده است و نشان می‌دهد که ایرانیان قبل از ورود اعراب، امکان بیان تضاد و تقابل در محاورات  را داشتند. 
 

پیش از ورود واژگان عربی به فارسی، زبان فارسی میانه (پهلوی) و فارسی باستان روش‌های دیگری برای بیان تضاد و استثنا داشتند. درست است که «امّا»، «ولی» و «ولکن» واژگان عربی هستند، اما این به این معنا نیست که ایرانیان پیش از ورود این کلمات نمی‌توانستند مفهوم تضاد یا استدراک را بیان کنند.

در فارسی میانه (زبان دوره ساسانیان)، به‌جای «اما» و «ولی»، از ساختارهای دیگری مانند «اَد» (ad)، «اَل» (al) یا «بَسا» (basa) استفاده می‌شد که مفهوم مقابله یا استدراک را می‌رساندند. همچنین، ممکن است از عباراتی مانند «با این حال» یا «گرچه» استفاده می‌کردند.

در فارسی باستان (زبان دوره هخامنشیان)، چنین مفاهیمی به‌وسیله‌ی ترکیباتی از حروف ربط و تغییرات دستوری منتقل می‌شدند، هرچند ساختار دقیق آن در کتیبه‌های باقی‌مانده چندان مشخص نیست.

پس از ورود عربی به فارسی، این زبان تأثیر زیادی بر فارسی گذاشت و بسیاری از واژگان عربی جایگزین معادل‌های کهن شدند، چرا که عربی در دوره‌های پس از اسلام زبان علم، دین و دیوان‌سالاری بود. اما این به این معنا نیست که ایرانیان پیش از ورود این کلمات ناتوان از بیان مفاهیم تضاد و استثنا بودند، بلکه صرفاً از روش‌های متفاوتی برای بیان آنها استفاده می‌کردند.