تحلیل پسوند "ان" در کلمات

«ان» همیشه نشانۀ جمع نیست و گاه در پایان کلمات کاربرد دیگری دارد. نمونه­‌هایی از این کاربرد:

• قسمتی از خود کلمه است. مانند: داستان، جوان، ایمان، حیوان.
• نشان دهندۀ مجموعه می­باشد و مجموعه­‌ساز است. مانند: ناوگان، پلکان، مژگان.
• صفت فاعلی به شمار می­‌رود(بن مضارع+ ان). مانند: خندان، دوان، گریان.
• در معنی زمان خاصّی به کار می‌­رود. مانند: پاییزان، بهاران، شامگاهان.
• نشانۀ نسبت می‌­باشد و صفت نسبی می­‌سازد. مانند: بابکان، جانان، کاویان.
• پسوند مکان می­باشد و نشانۀ فراوانی چیزی است. مانند: شاخساران، جویباران، کوهساران.
• علاوه بر کاربردهای بالا، گاهی «ان» برای نشانه شباهت (کوهان) و یا نشانۀ مصدر می‌­آید(حنابندان).