اصالت کلمه " میهن " ؟؟

تلفظ باستانی و اصیل واژه "میهن" "مَهین" بوده است. این واژه از دو بخش "مَه" (به معنای زمین) و "ین" (به معنای تعلق) تشکیل شده است. بنابراین، "مَهین" به معنای "تعلق به زمین" یا "وطن" است.

در برخی از منابع تاریخی، این واژه به صورت "مَهین" یا "مَهن" نیز ثبت شده است. برای مثال، در شاهنامه فردوسی، این واژه به صورت "مَهن" به کار رفته است:

فردوسی (قرن چهارم هجری قمری):

"چو برآمد خورشید از مشرق زمین مهین گشت روشن از رخشندگی"

کلمه "میهن" از زبان پارسی باستان گرفته شده است. این واژه در زبان فارسی میانه نیز به همین صورت به کار می‌رفته است.

در زبان‌های دیگر نیز واژه‌هایی با ریشه مشابه "میهن" وجود دارد. برای مثال، در زبان عربی، واژه "مَوطن" (وطن) به معنای "وطن" است. این واژه نیز از ریشه "مَه" (زمین) گرفته شده است.

واژه "میهن" در برخی از منابع تاریخی پیش از اسلام ذکر شده است. برای مثال، در اوستا، این واژه به صورت "مَهین" به کار رفته است:

اوستا (قرن هفتم پیش از میلاد):

"به یاری ایزد اهورامزدا، مهین را از دست دشمنان نجات دادیم"

همچنین، در شاهنامه فردوسی، این واژه به صورت "مَهن" به کار رفته است:

فردوسی (قرن چهارم هجری قمری):

"چو برآمد خورشید از مشرق زمین مهین گشت روشن از رخشندگی"

بنابراین، می‌توان گفت که واژه "میهن" از واژه‌های باستانی و اصیل زبان فارسی است و دارای قدمتی بیش از دو هزار سال است.