methods are yet to be standardized

شاید بهتر بود میگفتم to pick فعلیه که اتفاق افتادن یا نیفتادنش واسه شنونده معلوم نیست ولی to have picked اتفاق نیفتادنش معلومه. ( مثل مبحث شرطی ها و حدسی ها )

شما میگین از were to have picked برداشت میشه که چیدن رخ نداده واز to pick چیدن رخ داده؟! اونto have picked رو برگردان کردین به 'قرار بود بچینن' و حالا میگین از این 'قرار بود بچینن' برداشت میشه نچیدن ولی از 'قرار بود چیده باشن' برداشت میشه که چیدن؟ من نه از to pick و نه از to have picked و نه از قرار بود بچینن و نه از قرار بود چیده باشن، از هر چار تا، نه برداشت میکنم که چیدن رخ داده و نه برداشت میکنم که چیدن رخ نداده. بسا با but هم برداشت نمیکنم هیچ رخدادی رو هرچند که بختش بیشتر یا کمتره با but.

اها حالا بهتر شد. از were to pick نه برداشت میشه چیدن رخ داده و نه برداشت میشه رخ نداده. حالا هم رای هستیم در این باره. ولی بر were to have picked هم رای نیستیم. شما با این دیدگاه که were to have picked اشاره به رخ ندادن چینش میکنه برش گردونید به 'قرار بود بچینن' و بر این باورین که قرار بود بچینن ینی نچیدن و من در اینجا با شما هم رای نیستم نه در انگلیسیش و نه در برگردان فارسیش.

خب من تو پرانتز موقع ترجمه نوشتم ( که نچیدن ) و قبل از نوشتنِ جمله نوشتم [نشون دهنده ی اینه که کاری که قرار بوده انجام بشه انجام نشده]. نه من نگفتم "بچینن" یا "چیده باشن" به معنی چی هستن یا چی نیستن. عرض بنده اینه هر طور که ترجمه میکنید به نحوی ( حالا من تو پرانتز گفتم ) به شنونده برسونید که "این اتفاق در گذشته نیفتاده" . شاید معادل فارسی واسه ش نداشته باشیم. چون کارکرد مصدر کامل در اینجا اینه: کاری که قرار بوده انجام بشه ولی انجام نشده.

اگه گوینده میدونه رخ نداده یا داده چرا نباید زمان گذشته ساده یا کامل هنجار بکار ببره؟ اون شناختی که دادین در رج پایانی: برای 'کاری که قرار بوده انجام بشه ولی انجام نشده' به گمانم 'کاری که قرار بود انجام بشه ولی میتونه انجام نشه یا نشده باشه' یا 'کاری که قرار بود انجام نشه ولی میتونه انجام بشه یا شده باشه' درست باشه. ی جای کار میلنگه. چیزی که شما میگین جور در نمیاد. من میگم گوینده یا نمیدونه رخ داده یا نه یا داره از زمانی میگه که نمیدونسته رخ داده یا ن. در هر حال نمیدونه یا نمیدونسته. بذگریم!!!

برداشتتون از شرطی نوع سوم چطوره؟ ( would که قبل از مصدرِ بدون to ی کامل میاد. )

ی چیزی تو مایه هایI would have eaten it رو میگین؟گذشته I would eat it ه که در دون have کارواژه کمکیه چون پس از wouldباس infinitive بیاد. ینی کاش می خوردم ( ولی نخوردم ) . اشاره به کاری که بهتر بود بشه ولی نشده. اینو نمونه دادین از اینکه گوینده میدونه چی رخ داده ولی حال ساده یا کامل هنجار بکار نمیبره، اره؟ خب شدن 3 جور. اگه بدونیم چی رخ داده یا گذشته کامل یا ساده هنجار یا مصدر بی to و شاید بازم باشه. در هر حال درwere to have picked گوینده نمیدونه یا نمیدونسته کار رخ داده یا نه تنها قراری برا اینده.

چه اصراریه که بگین نمیدونسته😁 حتی در جملاتتون از کلماتی که نشون دهنده عدم اطمینانتون باشه استفاده نمیکنین [گوینده نمیدونه یا نمیدونسته کار رخ داده یا نه تنها قراری برا اینده]. گویا از خودشون بهتر میدونین!! هر جور راحتین. انقدر مقاومت در پذیرشِ یه گرامرِ جدید! اونجا مصدر بدون to میاد چون بعد از افعال مدال نمیشه to اورد! اینجا بعد از افعال to be نمیشه مصدر بدون to آورد! گذشته ی ساده بیاره چطور "قرار بود" رو توش بگنجونه؟! Have کار واژه ی کمکیه دیگه چیه؟ have+pp مصدر کامله که to ش حذف شده!

اینکه اینا رو چی نامگذاری میکنیم چندان ارجی نداره. چیزی به نام مصدر کامل نشنیدم و تا حالا نیازی به دونستن نام این ساختار ها نداشتم. ولی میتونم گمانه زنی کنم که به چی میگین مصدر کامل. ولی ی گذشته کامل شنیدم، past pefect، یا حال کامل که در اون have ی Auxiliaryه و به یاد دارم بهش میگفتیم کارواژه کمکی. ما که تو دوره اموزش پایه بهشون میگفتیم کارواژه کمکی.

هرگز نگفتم ساختار رو نمیشناسم که! گفتم چرایی ساختار رو درک نمیکنم. اگه باور دارم شما درست نمیگین برای اینکه این ساختاری نیست که دیروز یا امروز اشنا شده باشم باهاش و نمیخام هم بگم که شدنی نیست که برداشتم غلط نبوده ازش. ولی به سادگی هم نمیپزیرم که شما درست میگین چرا که ده ها گزاره در زهنم دارم که جور در نمیاد با گفته شما. شما نباید از این گفتگو منش منو برچسب بزنین یا بخندین بهش که! درست نیست این که.

اینو توی ویکیپدیا پیدا کردم تازه:
Auxiliary verbs are also called helping verbs, helper verbs, or ( verbal ) auxiliaries
بذگریم. اونی باید میفهمیدم رو فهمیدم. ممنون و سپاس بسیار.

هر جور راحتین. فقط خواستم بگم اون خنده جهت تمسخر نبود فقط این مقاومت واسم جالب بود خنده م گرفت. به ویکی پدیا هم کار ندارم ( هر چند جواب دارم واسه ش ) . اونجا هم که گفتم کارواژه چیه میخواستم بگم انقدر همه چی رو پیچیده نکنید ( متاسفانه محدودیت تعداد واژه هست ) . بن واژه و کار واژه و امثالهم که استفاده میکنید فقط فهمِ کلام شما رو واسه شنونده سخت میکنه چون اصلا عمومیت نداره و واقعا کلمات ناآشنایی اند. موفق باشید.

باید زار زار گریست برای فارسی که فارسی بر زبانش واژه فعل رو میفهمه ولی کارواژه رو نه. مصدر براش اشناست ولی ستاک یا بن - واژه نشنیده. میگه تمسخر ولی ریشخند رو نمیشناسه. میگه جمله، گزاره رو فراموش کرده. میگه جواب، با پاسخ دشمنه. میگه مقاومت، ایستادگی تو دامنه واژگانش نیست. میگه کلام، زیبایی سخن رو نمیبینه. میگه واقعا، نمیدونه به راستی کجای داستانه. برام موفقیت میخواهد نه پیروزی. بدا که تاسف نشسته جای شوربختی. نه، نه. . . کمبود از شمار واژگان فارسی نیست. کمبود از شناخته خودمون و واژگانمونه.

شما میتونید طوری حرف بزنید که کارکردِ اصلی زبان که برقراری ارتباط با دیگران و انتقالِ منظوره نادیده گرفته بشه همونطور که در این مبحث اصل رو به حاشیه روندید! در زبان اکثر کشورها کلمات وارداتی از دیگر کشورها وجود داره ، انگلیس، هند، . . . که به مرور به عنوان واژه های خودی پذیرفته شدن، ایران تافته جدا بافته نیست. علاقه ای ندارم برای فراغ بالِ افرادِ متعصب دنباله روی راهی باشم که نتیجه ش غریبگیِ نسل های بعدمون با اشعار شاعران بزرگ این مرز و بومه. به علل گریستنتون، کاربرد" ه" به جای " ِ" هم اضافه کنید!

دو صد بله، بله که کارکرد زبان! نادیده گیریم آنگاه که کمر فارسی ام خمیده بینم به زیر این واژگان بیگانه و دروغین. مگر از پاسداشت فارسی که مینوی کیستی من ایرانیست کمتر توانم خواستن؟ گیریم گفتمان به بیراهه رفته، ولی هنوز از آیین آبادیس به در نگشته. وام گیری همه ی زبان ها از واژگان زبان دیگر فرافکنیست و من فریفته اش نخواهم شد. کجا انان این کردند و کنند که ما به خود کنیم؟ کجا؟ واژه ای وام بگیریم که نیازش بینیم، چه اگه زایایی فارسی شناخته بودیم ما را چه نیازی به وام!، نه اینکه داشتهامان نادیده گرفته. . .

اهسته فراموشان کنیم یا که واژگان خویش به دست خویش گردن زنیم. در میان ان سرایندگان بزرگ، از فردوسی پاکزاد پارسی سرا ارجمندترین و پر اوازه تر که ایرانی بدهکار اوست؟ پاسداشت فارسی که بیگانگی با سروده های دیگران نباشد.  نگرانی از بیگانگی با سروده های دو صد کسان، به بیگانگی ایرانی با زبان خویش هرگز نیرزد؛ این اگر گنجی به خرده سنگی وادادن نیست پس چیست؟
باری. . . فرهنگ ایرانی ولی تافته ایست جدا خوشبافته. به زیر خاکستران ولی زنده و چشم به راه بازشناشی من و تو.

"من فریفته اش نخواهم شد"

شما یک خشت خام هم بگذار بر درش.