بخش حساس تر زبان به ترشی

درک قدیمی از حساسیت قسمت‌های مختلف زبان به مزه‌ها، یک تصور غلط است.

در گذشته تصور می‌شد که هر قسمت از زبان به مزه خاصی حساس‌تر است؛ مثلاً نوک زبان به شیرینی، کناره‌های زبان به شوری و ترشی، و پشت زبان به تلخی. اما مطالعات جدید نشان داده‌اند که این تقسیم‌بندی ساده‌سازی شده است و همهٔ گیرنده‌های چشایی در تمام سطح زبان پراکنده شده‌اند.

حقیقت این است که:

 * همهٔ مزه‌ها در همهٔ نقاط زبان قابل تشخیص هستند.

 * حساسیت زبان به مزه‌ها، بیشتر به نوع ماده غذایی و غلظت آن بستگی دارد تا محل گیرنده‌های چشایی.

پس چرا این تصور غلط این‌قدر رایج شده است؟

این تصور احتمالاً به این دلیل شکل گرفته است که برخی از گیرنده‌های چشایی ممکن است در نواحی خاصی از زبان متراکم‌تر باشند. اما این به معنای حساسیت بیشتر آن ناحیه به یک مزه خاص نیست.

پس چرا هنوز هم این موضوع در بسیاری از منابع آموزشی و حتی برخی از کلاس‌های درس مطرح می‌شود؟

یکی از دلایل این است که تغییر باورهای علمی و آموزشی، زمان‌بر است. همچنین، این تصور ساده‌شده، درک اولیه از حس چشایی را برای افراد آسان‌تر می‌کند.

اگرچه تصور قدیمی در مورد حساسیت قسمت‌های مختلف زبان به مزه‌ها جذاب است، اما از نظر علمی دقیق نیست. تمام سطح زبان قادر به تشخیص همهٔ مزه‌ها است و حساسیت زبان به مزه‌ها به عوامل دیگری نیز بستگی دارد.