زبان فارسی ، شعر

من میخونمش 'عشق، پویند...، نه 'عشقِ پوینده...'.

گوینده، عشق رو چو اسبی دَوان دونسته که تنها  از دردِ تازیانه هایی که میزنندش گریزانُ دوان  شده. انگار گوینده میکوشه از راهنما نبودنِ عشق بگه.  

از کجا اوردیش؟ سده  نهم دهم؟