معنای اهلیت خاص و اهلیت عام ؟

یعنی توانایی کلی برای داشتن حق.

هر آدمی به‌محض تولد (اگه زنده به دنیا بیاد)، از نظر قانون اهلیت عام داره. یعنی می‌تونه صاحب مال بشه، ارث ببره، حق داشته باشه و …

حتی یه نوزاد هم حق مالکیت داره، مثلاً اگه چیزی بهش ارث برسه.

مثال: یه بچه‌ی ۲ ساله که پدرش مرده، طبق قانون ارث می‌بره. چون اهلیت عام داره، یعنی می‌تونه مالک باشه.

یعنی توانایی برای استفاده و اجرای اون حق‌ها.

اینجا دیگه فقط داشتن حق مهم نیست، بلکه اینکه فرد بتونه با اراده‌ی خودش، از اون حق استفاده کنه یا درباره‌اش تصمیم بگیره مطرحه.

 اهلیت خاص معمولاً از ۱۸ سالگی به بعد (یا همون سن رشد قانونی) به‌طور کامل به‌دست میاد.

محجورین کسایی‌ان که به دلایلی اهلیت خاص ندارن. سه دسته‌ اصلی‌ دارن:

۱. صغیر (کودک): هنوز به سن قانونی نرسیده (اهلیت خاص نداره).

۲. سفیه: عقلش کامل کار نمی‌کنه یا بلد نیست مالش رو درست مدیریت کنه.

۳. مجنون: مشکل روانی یا بیماری ذهنی داره که باعث می‌شه صلاحیت تصمیم‌گیری نداشته باشه.

اهلیت عام یعنی حق داشتن (همه از بدو تولد دارن).

اهلیت خاص یعنی حق رو استفاده کردن (همه ندارن، مثلاً بچه‌ها یا دیوونه‌ها).