تفاوت لذّت با آرامش؟

3
اگه بخوام یه خواهش دوستانه از شما داشته باشم اینه که بیشتر در این موارد سعی کنید سئوال کنید و حتما کسانی هستند که پاسخی بدهند، به جای این که «به نگاه خودتون» درباره چیزی قضاوت کنید، بخصوص درباره چیزهایی که بر اساس نظر شخصی ما به وجود نمیایند مثل زبان و فرهنگ زبانی و استعمال کلمات و ریشه کلمات و . . . .
در و پیکر رعیت با رعایت در اینه که عامه مردم

3
با رعایت قوانین و قواعد و فرمانبرداری، رعایت حدود حکومتی و حاکمان میکنند. لذا به اینها رعیت گفته میشه. ریشه رعایت و رعیت یکیه. پس همان مناسبت معنایی وجود داره، فقط شما کم اطلاع هستید.
مراقبت و رقیب همخانواده و خیلی جاها در عربی هم معنی هستند. اصولا رقیب، مفهوم مراقبت و حفاظت داره. مناسبت معناییش با کسی که با شما رقابت میکنه اینه که اون فرد مراقبت کسب منافع و رسیدن به هدف خودش هست. برا همین بهش رقیب میگن.

4
چون اشتباه تقوا و تقویت رو پذیرفتید، توضیح نمیدم. اینها همریشه نیستند. متقین به اهل تقوا میگن. تقوی از مادی وقایة هستش به معنی حفظ و نگهداریه و پرهیزگاری از لوازمی هستش که تقوا باهاش حاصل میشه. متقی یعنی کسی که باپرهیز از امور نادرست ایمان و تعالی و کمال خودش رو حفظ میکنه.
مواجه، موجّه و . . .

( مواجه و موجّه ) ارتباط معناییشون این نیست که «هر چه باهاش مواجه شدی، موجّه هستش!! ارتباطشون اینه که ریشه وجه به معنی رو، رخ، صورت، چهره، اعتبار، آبرو، . . . دارند. مواجه یعنی رو به رو شدن. رابطه اش با «وجه» معلومه. موجّه یعنی دارای وجاهت و اعتبار و آبِرو. به چیز میگن موجّه، که اعتبار اعتبار داره، و درباره آدمها میگن وجیه، یعنی دارای آبرو و اعتبار.
اتفاقا در فارسی به درستی استفاده میشن.

سلیقه؟ 'در نگاهِ من' ان باشد که میبینمُ مینگرم نه ان باشد که تنها پسندِ دلِ من است. مناسبت معنایی؟ مناسب است؟ همین؟ او که جویای درستی است، راستی را درنخواهد یافتُ از همین روست که مگر انگ بر من زدن هیچ نکرده ای. ننشین درستیِ واژگان عربی در پارسی آواز کن.
راستی، فراتر از درستی ست. دروغ ها هم توانند که درست باشند، همانگونه که همسویی اقلیدس در هندسه، بندادِ پنجم، دروغیست درست. واژگانِ پارسی باید که راست باشند؛ بار ها گفته ام.

ادامه نظر قبلی ( 4 ) :
کلمه «نامتعارف در پرسش سئوالکننده هم اصلا بی معنی نیست؛ کلمات گاهی معنایشان رو از سیاق میگیرند. «حرام» یعنی ممنوع از نظر یک مذهب مثلا؛ و مصادیقش ممکنه از یک مذهب به مذهب دیگه متفاوت باشه. وقتی بعدش «نامتعارف/نادرست/غیرمجاز/ناپسند» بیاد یعنی نامتعارف/. . . در همان مذهبی که چیزی رو «حرام» دونسته ( نه معنای عامّش. )

حرام و حرمت همخانواده هستند. عربی درُ پیکر نداره؛ دستکم عربی در فارسی نداره. داره؟ اگه بگی حرامِ این باشه که ازش دوری میکنی. اگه بگی حرمت داره این باشه که ارجش میدی. روشن نیست که 'حرم' خوبِ یا بدِ. میگی نه؟ خب بگو چرا واژه ی محرم خوبِ یا بدِ. زبانِ شایسته ایِ برای چخوانگری. میگه نه؟ خب بگو چرا نه؟

سلام دوباره. پیشاپیش باید از صاحب سئوال عذرخواهی کنیم که وارد بحثی میشیم که خیلی به پرسش ایشون ارتباطی نداره. ولی خب؛ حرف، حرف میاره و به اینجاها کشیده میشه.
چند نکته و یه همفکری. چند نکته: اول اینکه هم عربی و هر زبان دیگه ای در و پیکر داره. وقتی با زبان دیگه ای هم مخلوط میشن، باز هم در و پیکر دارن؛ منتها، ممکنه فردی که داره استفاده میکنه، آگاه به ابعاد یک کلمه نباشه و فک کنه در و پیکر نداره. دوم اینکه، اتفاقا اینجا دیگه درست گفتید که حرام و حریم و حرم همخانواده
دنباله در یادداشت بعدی:

ادامه یادداشت قبلی2:
و هم ریشه اند و «مناسبت معنایی» دارند. اما قضاوتتون اشتباهه. دلیل مناسبت معنایی، همون کلمه «ارج و حرمتی» هستش که شما هم اشاره کردید. علت تناقض نما بودن حرام و حرمت برای شما اینه که نمیدونید چرا به حرام میگن «حرام». حرام معنی اصلیش منع نیست، بلکه ما از دلالت تعریف حرام به مفهوم و واژه منع و ممنوع میرسیم. حرام رو به این دلیل حرام میگن که
ادامه در یادداشت بعدی

ادامه یادداشت قبلی3:
حدود و قوانین الاهی، حریم محترم الاهی محسوب می شن که کسی نباید اونا رو بی احترامی کنه و از اونا خارج بشه. لذا حرام یعنی منع شده از مثلا، انجام یه چیزی، چون خدا حّد و حدودی برای اون مسئله تعیین کرده و حد و حدود خدا محترمه ونباید زیر پا گذاشته بشه. فک کنم الان دیگه جواب بقیه حرفهای شما براتون معلوم بشه.
ادامه در یادداشت بعدی

ادامه یادداشت قبلی4:
یک همفکری: دیدم شما در رعایت زبان فارسی اراده خوبی دارید. محض همفکری میگم که در یادداشتتون از واژه «خوبِ» یا «بدِ» به جای «خوب است یا بد است» استفاده کردید. در قاعده ای که به «هکسره» معروفه، اصل اینه که در فارسی محاوره ای به جای فعل محذوف از«ه» استفاده بشه نه کسره: «خوبه» و «بده». علّتش شاید این باشه که این با کسره اضافه اشتباه گرفته میشه. ضمنا در فارسی اصل بر این نیست که از اِعراب استفاده بشه، بخصوص اگه غلط انداز بشه.