شاه نامه فردوسی منظور از مر اندیشه چیست

سلام.

اولا واژه «مر» در ادبیات قدیم یک کلمه زائد بودش برای زینت جمله و در این کاربرد، معنای خاصی نداره.

دوما، پیشاپیش میشه اشاره کرد که اونچه فردوسی میگه، ارتباط چندانی با مسئله «بی ذهنی» رایج در اموری مثل ذن و مدیتیشن نیست که خیلی پایه و اساس نداره، گرچه اهلش خیلی بهش می پردازند.

فردوسی در کل این شعر، داره درباره شناخت خدا صحبت میکنه چون شعرش رو با نام خدا شروع میکنه، داره علوّ وجودی خداوند رو میگه به این که عقل بشر (که خودش مخلوق خداوند است) نمیتونه خدا رو آنطور که هست، درک کنه و بشناسه. این یک مسئله فلسفی عرفانیه.

اما بعد از بیان آن حقایق و اینکه انسان باید تلاش کنه بندگی خدا کنه و به کمک خرد دانایی کسب کنه؛ در آخر میگه که دیگه بیش از این مقدار که گفته شد و هست، جای سخن نیست (و به تعبیر خودش در بیتهای قبلی، ادم نباید مثل بیکارها به چیزی که فراتر از عقله گیر  بده و خودش رو علکی مشغول کنه.) این به خاطر اینه که باز، طبق آنچه فردوسی در بیتهای قبلی میگه، خداوند اصل هستی هستش و فراتر از پرواز خرد ماست و اندیشه و عقل  ما به کُنه و عمق هستی نمیتونه دست پیدا کنه (دلایلش رو هم توی بیتهای قبلی میگه.)

بنابراین پیدا کردن راز هستی رو در  با دقت نگریستن  به پدیده ها و جهان میدونه

به نظر بنده  مفهوم این بیت این هست:

ازاین جهان هستی جایگاهی واضح تر و شفاف تر برای سخن گفتن وجود نداره (یعنی جهان هستی جایگاه سخن خداوند باما هست  و اگر کمی بادقت بنگریم متوجه خواهیم شد

برگ درختان سبز در نظر هوشیار 

هرورقش دفتری است معرفت کردگار)

مصرع دوم:هستی جز راهی برای اندیشیدن و تفکر نیست(یعنی هستی فقط برای تفکر افریده شده)