معنی واژه زله و ذله را در ابیات زیر بنویسید

سلام، واژه‌های "زله" و "ذله" در این ابیات:

1. زله: در بیت مولوی: 
  باز گستاخان ادب بگذاشتند
  چون گدایان زله‌ها برداشتند

"زله" به معنای باقیماندة غذایی از تکه‌های کوچک نان یا خوراک است که مهمان با خود برد. این واژه به نوعی به معنای خرده‌ریزها و چیزهای کم‌ارزش اشاره دارد.

افراد گستاخ و بی‌ادب، مانند گدایان که خرده‌های غذا را جمع می‌کنند، ادب و احترام را  در سفرة رزق الهی کنار گذاشته‌اند و به رفتار ناپسند روی آورده‌اند. (این کار از حرص و طمع ناشی می شود. گویی که اعتمادی به مُنعِم نیست که تکرار انعام کند.)

2. ذله: در بیت عنصری: 
  هرکجا ابیض نمایی غله برگیرد هوا
  هرکجا باره دوانی ذله بردارد غبار
"ذله" به معنای گرد و غبار است. این واژه به حالتی اشاره دارد که گرد و غبار از حرکت اسب‌ها یا دیگر عوامل بلند می‌شود.

این بیت از عنصری است و به معنای این است که هر جا که تو روشنی یا سفیدی را نمایان کنی (یعنی خوب و مثبت عمل کنی)، نعمت‌ها و برکت‌ها فراوان می‌شوند و هر جا که تو (به عنوان یک متخاصم) می‌تازی، از  تاخت و تاز اسب‌ کدورت و تاریکی با گرد و غبار ایجاد می‌شود.