بکار بردن واژه های" انقلابیون وافراطیون "
آیا بکار بردن واژه های
" انقلابیون"
و
"افراطیون "
در متن های فارسی صحیحه ؟
٤ پاسخ
آذرکیوان از اون کسانیه که زمامداران ما خوششون نمیاد ازش برای همینم کسی نمیشناسدش با یه جستجو توی همین آبادیس می تونی بشناسی یا واژه "چم"=معنی، اگه واژه چم ویا معنی رو در آبادیس جستجو کنی خودم پیشتر روشنگری درخوری تو این زمینه براش گذاشته ام با این معنا دستکم هزار سال پیشینه داره ولی فراموش شده بود و اینک داره زنده میشه. فرنود رو هم که پیشینه و ریشه ش رو گفتم چه کوبیدنی داره؟
به گمانم شما اگه زمان فرهنگستان1 بودی به همه واژه های پیشنهادیشون نه میگفتی که خیلی از ادیبان هم نمی پذیرفتند خرده می گرفتندو ریشخند میکردند هواپیما رو از کجاتون در اوردید و پیشوند هم مانند پیشبنده و دادسرا و دادگستری هم جای داد زدنه و دبستان و دبیرستان هم واژه های کهنه و فراموش شده ایه و اصلن واژه دیگه چیه؟!!! و.... ولی چندگاهی که بکار رفتند و گوش و مغز شنیدشون بهشون خو گرفت. بیخودی سنگر نگیر فقط مدتی شنیدن و خو گرفتن نیاز داره تا هنجار بشند هرچند تهش شما آزادی که نپسندی.
واژه رهنمود هم یه واژه تازه سازه خوبه بیشتر "راهنمایی و دلالت" می چمه نه راهنما و دلیل ولی چرا پیشنهادش کردی و جلوش سنگرگیری نکردی چون چندی زمان گذشته و گوش و مغزت بهش خو گرفته ولی فرنود هنوز نه با این که هم کم هجاتره و هم یه واژه خودویژه برای دلیله.
ما اگه بخوایم واژه ای رو پیشنهاد بدیم باید همه سویه بهش نگاه کنیم، زیبا و کم هجا باشه، تیزچم(با معنای دقیق)باشه، توانایی آمیختن با بنواژه های دیگه و ساخت واژه های نو رو داشته باشه، بتونیم به سادگی جمع ببندیم یا از روش فروزه و کارواژه بسازیم و..
اگه گفتیم خروشان و برای جمعش از واژه دیگه ای بهره بردیم کار نارساست خروشانها و خروشانان هم که گیرایی ندارند و این میشه همون کوبیدن زبان که خودت گفتی.
پرخاشجو هم یه واژه کهنه که چم خودش رو داره(جنگجو، ستیزه جو) و به جای تندرو و افراطی به کار نرفته.
درود
نويسندگان سده‌های گذشته لغزشهایی داشته‌اند و با ساده‌انگاری یا از روی خودنمایی این واژه‌های بیگانه‌ی تازی و ناسازگار با ساختار زبانیِ ما را می‌توان گفت زورچِپان کرده‌اند در پارسی،
هیچ فرنود و دلیلی ندارد که ما هم آن لغزشها را به این بهانه که [خب پذیرفته شده دیگه و کاریش نمیشه کرد!] بازانجام و بازگویی کنیم.
اگر به‌نمونه گفتیم شورشیان یا تندروها و... و پالایش زبان را از واژگان بیگانه پی گرفتیم، همسایگان تازیِ ما دادخواست به انجمن‌های داوری جهانی نخواهند فرستاد
ولی بی‌گمان شماری عربزده‌ی مسلمان‌نما و حکومتی که همیشه برای پیشبرد کارهایشان(شما بخوانید وردار ورمال‌هایشان) پشت پرچم اسلام پنهان می‌شوند در برابر آن سنگ‌اندازی خواهند کرد و زبان به ریشخند و ناسزاگویی خواهند گشود.
ی چیز دیگه. . . بن شوریدن با انقلاب، نه اینکه جور نباشه آ، ولی خب گاه خروشندگان از خروشیدن و گاه اشوبگران از اشفتن بیشتر بهش میخوره؛ دستکم در نگاه من. واژگان بیگانه که رخنه میکنن، یکشون جای چن ده تا شایسته رو می گیره. باید پایید که وختی می شوریشون بهتره کدوم شایسته تری رو بذاریم جاش که نه تنها درست بشه، که راست بشن اون چپانش ها. اگر در نمی یابند تو را خشمگینو برافروخته مشو. درستو راستش بگو و تردید مکن فارسی بیدی نباشد لرزان با این ناسپاسی ها. غم مخور گر اینان صحیح را نادرست نبینند.
واژه ی فرنود از ساخته های آذرکیوان در سده ۱۰ است که به جای دلیل به کار برده، ریشه یابی : فر در جایگاه پیشوند به چمهای[شکوه، پیش، جلو، ]. نودnud هم به چم [بُن، نهاد] مانند خشنود، بهنود، سپینود. / فرنود=پیشنهاد، سخنی که برای روشنگریِ کاری پیش نهاده می شود.
بسیاری از واژگانی که به کار می بریم رو فرهنگستان نخست کمتر از صدسال پیش ساخته، این واژه که ۵۰۰ساله ساخته شده ولی کاربردی نشد اینک کمی به کار میره، در نگاه من واژه ی زیبا و خوش ساختیه و یه چم هم بیشتر نداره که همین یه برتریِ براش، زبان پربارتر میشه. واژه پشتوانه هم یه جاهایی خوبه ولی خودویژه برای دلیل نیست.
واژه خروشنده به جای انقلابی خیلی خوبه. بسیار بهتر از شورشی و آشوبگر که بار منفی دارند.
اذرکیوان؟ نشناسمش ولی یاد دارم دوستان کم از دژمنان نکوفتند زبان ما را؟ من گویم که چم و فرنود زیبنده پارسی نیستند. فریب داستانی که تنگشان دیده شود که پسنیده شود نباید خورد. دلیل، پنداری بیش نیست. رهنمود است ولی همیشه روشنگر نیست. این دو واژه، پندار و رهنمود، و دوصد دیگر از واژگان، همچون واژه ی چرا، که اشناست توانیم جانشین دلیل کنیم؛ این فرنود پارسی - نما واگذار. من این پند که "واژگان با کاربرد یکتا بهترند. " نپذیرم. ان خارواژه، 'چم' را گویم، به خراش جان ما نینداز ای دوست.
نگفتم خروشنده بجای انقلابی. گفتم خروشندگان بجای انقلابیون. به جای انقلابی، واژه خروشان رو میپسندم و برای خود انقلاب خروش رو. نگاه من بیشتر به اهنگ و چیدمان واژگان گزاره س تا جانشین کردن بیگانگان با شایستگان. وختی از واژه ای تکو تنها پرسیده میشه بدون اینکه درون گزاره ای داده شده باشه، خب تلاش کنم بنواژه فارسی رو هماهنگ کنم با نقش واژه پرسیده شده. اون تندرو بد نیست ولی برای این کاربرد ویژه واژه ی پرخاشجو رو میپسندم نه تندرو رو.
تو بخش پاسخها می نویسم اینجا جا نداره.
با سلام خدمت شما دوست عزیزم.
اون "ی" در انتهای کلمات "انقلاب" و "افراط" که هر دو وام گرفته از عربی هستند اونها رو که اسم هستند تبدیل به صفت میکنه و سپس "ـون" که از علامتهای جمع در زبان عربی هست و در فارسی وجود نداره اما به خاطر کثرت استعمال در زبان فارسی توسط اکثریت نویسندگان قرون گذشته و همچنین مخاطبان مورد قبول واقع شده، اون دو کلمه رو جمع بسته اما امروز دیگه استفاده از اونها هیچ اشکالی نداره.
ممنون از دوستان عزیز که از روی کینه و نفرت بعد از دو هفته که این پاسخ رو نوشتم زحمت کشیده و دیسلایک دادند. لطفاً به دیسلاکهای خودتون نگاه کنید که نصف لایکهاتون هست من فقط یکیش رو دادم بقیه رو چه کسانی و چرا دادند؟ قبول کنید این نوع برخورد شما هیچ نفعی به چیزی که مد نظرتون هست نداره و مردم بیش از پیش از اون موضوع مورد نظر شما دلزده میشن.
پاسخ شما
اقا این واژه فرنود، که نمیدونم از کجا اومده و رگو ریشه ای هم نداره، بس دلنچسبها. . . خیلی. پاک کننده خوبی واسه واژه دلیل هرگز نمیشه. اون واژگانی که خواناو خوش ساختو اشنا نیستن رو رها کن، دور بنداز، واگذار. نه اینجا و نه هیچ جای دیگه نیازی به فرنود نیست. گاهی اهنگ گزاره نادرسته و باید چیدمان واژگان گزاره رو درست کرد. اگه چیدمان درست بود، دلیل با 'پشتوانه' پاک میشه مهربان دوست من.